Mijn tijd |deel 1|

29

Daar lopen we dan, op weg naar het niets. Ik zou sterven, maar ik bleef leven en dat veranderde mijn leven compleet. Wat zou er gebeurd zijn als ik gewoon gestorven was zoals het hoort? Ik zou een begrafenis gehad hebben, gekleed in mijn zwarte jurk en mijn haar gevlochten. Mijn ouders zouden veel verdriet hebben gehad, maar ze zouden we van me houden en me niet zien als een monster. Mijn drie vrienden zouden nooit gestorven zijn door mij. Ik zou geen gevaar zijn voor de mensen om me heen. 

De zon schijnt door de bladeren en hij verwarmt mijn huid. Links van me loopt Wolf en rechts loopt Marius. Zachtjes klinkt de wind op de achtergrond, suizend door de bomen. Ik voel me leeg. Misschien kan ik het op een dag een plaats geven. Misschien besef ik op een dag dat alles met een reden gebeurd. Ik schrik van een geluid honderd meter achter ons. Ik draai me met een ruk om en daar staat Theresa. Ze kijkt beteuterd naar haar voeten. 'Theresa!' Marius rent naar haar toe en omhelst haar. Wantrouwig blijf ik op een afstand kijken naar deze hereniging. Theresa kijkt me aan en ik zie dat ze zich iets wat ongemakkelijk voelt. 'Clary?' piept ze verlegen en ik knik. 'Ik zat echt fout. Je bent geen gevaar. Het gevaar schuilt overal om ons heen, maar jij bent een lichtpuntje in de duisternis. Een engel in de hel. Kan je het me vergeven?' Ik glimlach flauw naar haar en knik dan. 'Goed, ik geef je een kans. Een laatste kans.' Theresa lijkt tevreden met dit antwoord en dan vraagt Marius haar waarom ze uit het Save Stadium is vertrokken. Theresa's gezicht wordt ernstig en een naar gevoel besluipt me. 'Er is geen Save Stadium 1 meer. Alles is vernietigd.' Mijn ogen worden groot als ik aan alle mensen denk die daar woonde. 'Wat is er gebeurd?' vraagt Marius. 'Ze zijn veranderd. Ze zijn allemaal gek geworden. Ze worden terug menselijk, of iets wat daar op lijkt. Ze worden verscheurd door verdriet, woede en angst.' Ik weet wie ze met 'ze' bedoelt, de Blackeye's. 'Ze hebben de stad met henzelf er nog in opgeblazen. Er is niks meer van over. Maar vier mensen hebben het overleefd en ik heb echt geluk gehad. Theresa trekt haar zwarte leren jasje uit en haar armen zijn bedekt met wonden van rond vliegend puin en het vuur dat over de stad geraasd moet hebben. De wonden zien er diep uit, maar ze lijkt geen pijn te hebben. Snel trekt ze haar jasje weer aan en gaat verder met haar verhaal: 'ze zijn nu officieel gek geworden. De overlevende Blackeye's hebben nu nog maar één doel.' Theresa kijkt me strak aan. 'Ze komen je halen, Clary.' De paniek is duidelijk in haar ogen te lezen. Wolf kijkt bedenkelijk en dan pakt mijn hand vast. Vervolgens kijkt hij me aan en omhelst me. 'Ik hou van je, Clary. Luister goed naar me: ga met Theresa mee en trek naar het noorden. Marius en ik zullen zorgen voor afleiding.' Dit keer ben ik degene die in paniek raakt. 'Hoe moet ik weten of je het overleeft? Ik wil niet nog meer doden op mijn geweten hebben. Julian, je mag dit niet doen.' Ik kijk naar Marius en ik zie dat hij het met Wolf eens is. 'Alsjeblieft, jullie mogen je niet opofferen voor mij.' Mijn stem klinkt gebroken. Nu wordt alles echt teveel voor me. Deze druppel deed de emmer overlopen. Wolf pakt mijn hoofd vast en drukt zijn lippen op de mijne. 'Ik hou van je, Clary. Heb vertrouwen, oké?.' Dan laat hij me los en ik knik. 'Ik hou ook van jou,' fluister ik zachtjes. 'Ik hou van je tot de dood ons scheidt,' antwoordt Wolf. 'En daarna, ik zal van je blijven houden,' fluistert hij er achteraan . Dan pakt Theresa mijn hand en we beginnen te lopen. Ik kijk nog een keer achterom en Wolf doet hetzelfde. Dan verdwijnt hij tussen de bomen en ben ik alleen met Theresa. Het leven is oneerlijk, maar wat kan je er aan doen? Je kan alleen maar hopen dat het goed komt.