Mijn tijd |deel 1|

3

Vandaag ga ik dood. Het is een vreemd idee, want eigenlijk voel ik me heel fit en gezond vandaag. Ik heb van al mijn dierbaren afscheid genomen en ik kan de kus van Wolf niet uit mijn hoofd zetten. Ik weet dat het moet, want ik zal hem nooit meer zien. Nu moet ik nog een plaats kiezen om te sterven. Veel mensen willen het liefste thuis sterven bij hun familie, andere sterven liever alleen. Ik denk dat ik de pijn en verdriet van mijn familie niet aan zou kunnen, dus ik besluit naar mijn favoriete plek te gaan. Ik loop door het dorp en loop door naar het strand. Ik klim op de rotsen en ga zitten op een platte rots. Hier kom ik vaak om na te denken en er zijn veel voordelen aan dit plekje. Je kan de zee zien, maar je zit wel verscholen voor andere wandelaars. Het is ongeveer vijf meter boven de zee, maar gelukkig heb ik geen last van hoogtevrees. Ik heb dit plekje ontdekt toen ik zeven was. May en ik mochten naar het strand en May vroeg of ik in de rotsen durfde te klimmen. Ik begon heel stoer aan mijn tocht naar boven, en toen ik hier zat werd ik verliefd op deze plek. Vele avonden, middagen, ochtenden en soms nachten heb ik hier gezeten. Nu zal dit mijn laatste keer zijn dat ik naar de zee kan staren. 

Het begint donker te worden en ik kijk op mijn arm. Nog een paar uur. Ik adem de frisse zeelucht in en hoor opeens iets achter me. Snel draai ik me om en ik zie Wolf een paar rotsblokken boven me zitten. 'Hoe lang zit je daar al?' vraag ik verbaasd. Wolf merkt op dat ik hem gezien heb en hij springt naar het rotsblok waar ik op zit. 'Ik zat daar ongeveer tien minuten,' antwoordt hij schuldig. Ik grinnik en staar weer voor me uit. 'Je gaat me niet alleen laten, zeker?' vraag ik zachtjes. 'Nee.' Samen kijken we naar de zee. We praten niet, maar iemand bij me hebben voelt al goed. Ik zal niet gevonden worden door een wandelaar, maar Wolf zal me waarschijnlijk naar mijn familie brengen. Ik durf met een gerust hart te sterven. Langzaam tikken de uren weg. 

Nog één uur.

Nog dertig minuten.

Nog twintig minuten.

Nog tien minuten.

Vijf minuten. 

Een minuut...