Mijn tijd |deel 1|

Hoofdstuk 3. Wolf

Mijn moeder is degene die angstig opspringt en wegloopt. Mijn vader kijkt onderzoekend naar me en volgt daarna mijn moeder naar binnen. Jack kan alleen staren en tante Annebelle blijft als enige rustig onder de situatie. 'Wat is er mis met onze zoon?' hoor ik mijn moeder roepen tegen mijn vader. Ik kijk naar tante Annabelle. 'Waarom ben ik niet dood?' vraag ik zachtjes. Ik denk aan mijn oom, hij zei dat ik weg moest gaan. 'Je bent een on-doden', fluistert Annebelle. Ik vraag niet verder, maar sta op. Ik loop naar binnen waar mijn moeder met de telefoon in haar handen. 'Ik ga de regering bellen', zegt ze beslist. Ik knik en loop naar mijn kamer om even na te kunnen denken. Punt één: ik ben niet dood. Punt twee: ik ben een on-doden, al heb ik geen idee wat dat inhoud.Punt drie: ik moet hier weg volgens oom Charlie. Ik loop naar mijn kledingkast en trek hem open. Ik pak twee spijkerbroeken en gooi ze op mijn bed. Vervolgens gooi ik drie T-shirts erachteraan. Ik pak een rugtas en prop mijn kleding erin. Vervolgens pak ik een waterfles en mijn favoriete boek. Ik leeg mijn spaarpot in een leren zakje en gooi die ook in mijn tas. Ik ren de trap af, maar op dat moment besef ik me dat ik al te laat ben. Onder aan de trap staat mijn vader met twee mannen te praten. Beide mannen dragen een zwart pak en kijken op als ze me zien. 'Dus jij bent Julian?' vraagt de ene. Ik knik. 'Goed, dan mag je met ons meekomen voor onderzoek.' Tante Annebelle en mijn moeder komen nu ook de gang binnenlopen. Annebelle lijkt de twee mannen te herkennen en wil snel weer weglopen. 'Hé! Ken ik jou niet?' vraagt de man met het kale hoofd argwanend. Annebelle schudt snel haar hoofd, té snel. 'Jij bent Bella!' roept de andere en hij trekt een pistool. Mijn ouders verstijven en tante Annebelle, Bella, knikt. 'Ja, ik ben Bella', zegt ze. Het schot vult de ruimte en het volgende moment ligt tante Annebelle om de grond. Dood. De man die schoot keert zich weer naar mij. 'Dat gebeurt er als je ontsnapt', zegt hij met een grijns. Hij pakt mijn rugtas van me over en zet hem op de grond. 'Zo, klaar om te gaan?' vraagt hij met een kille grijns. Ik knik, maar bedenk me dan en schud mijn hoofd. Ik omhels vluchtig mijn ouders en knik dan dat ik er klaar voor ben. Eén van de mannen opent de deur en alles wat ik kan denken is: foute boel.