Mijn tijd |deel 1|

Hoofdstuk 4. Wolf

'Laat me los', schreeuw ik terwijl ik het busje uitgeduwd word. De mannen lachen en dat maakt me alleen nog maar kwader. 'Argh, wat heb ik jullie ooit misdaan?' roep ik boos. Ze negeren me en duwen me voort naar het grote gebouw van de regering. Ik heb wel eens gehoord dat er een ziekenhuis/laboratorium aan vastzit en ik heb zo eens het gevoel dat ik daar nu naartoe gebracht ga worden. We gaan door de grote glazen deur en de vrouw achter de toonbank negeert ons. 'Hé, open de lift!' beveelt de oudste van de twee mannen de vrouw. De vrouw knikt en zonder oogcontact te maken klikt ze op een paar knopjes. De glazen deuren van de ruime lift vliegen open en ik word er ingeduwd. Zodra de twee mannen binnen zijn, sluiten de deuren. We vliegen naar beneden en binnen enkele seconde zitten we diep onder de grond. 'Eh, wat is dit?' vraag ik een tikkeltje nieuwsgierig als we de lift uitstappen. 'Ik neem het nu wel van jullie over', zegt een stem en ik draai me om. Daar staat een klerenkast van een man. Zelfs zijn biceps hebben biceps. Ik slik angstig een brok in mijn keel weg. De twee mannen leveren me over aan de kledingkast en lopen gehaast weg. 'Zo, wat is je naam?' vraagt de kledingkast vriendelijk. 'Eh, Julian', antwoord ik zachtjes. 'Goed, welkom Julian in het Lab.' Ik kijk door de grote grotachtige ruimte die verlicht wordt door felle witte lichten. Er zitten verschillende kamertjes in de muren. Als ik niet net mijn tante vermoord had zien worden om vervolgens ontvoerd te worden, zou ik dit pittig gaaf vinden. 'Ik ben Jack', zegt de kledingkast. Ik denk meteen aan mijn broer. Ook al lijkt deze Jack totaal niet op mijn broer. Hij glimlacht naar me en ik begin deze man steeds minder eng te vinden. 'Ik zal je naar je kamer brengen', zegt de kledingkast, ik bedoel Jack. Hij legt een hand op mijn schouder en begeleidt me tussen de vele mensen met lange witte jassen door. We komen aan in een lange gang met elektrische glazen deuren die niet van binnenuit geopend kunnen worden. In sommige kamers zitten al mensen. De meeste zitten met hun knieën opgetrokken op het bed strak voor hun uit te kijken. Ik kijk een kamer in en daar zit een meisje zelfs in een dwangbuis. Ze merkt dat iemand naar haar kijkt en ze kijkt me aan. Haar ogen zijn pikzwart en ik krijg er de rillingen van. 'Wat is dat?' vraag ik geschrokken terwijl ik snel doorloop. 'Huh, wie? O, je bedoelt Crazy. Ze is een Blackeye geworden', zegt hij nonchalant. 'Crazy?' vraag ik verbaasd. Wie noemt zijn kind nou Crazy? Dan kan je inderdaad wel problemen verwachten. Jack lacht. Zijn lach klinkt luid en bulderend. Ik krijg ik kippenvel van. 'We geven de patiënten vaak bijnamen', hij wijst naar een kamer, 'dat is Zombie.' Een jongen kijkt vreemd voor zich uit. Hij heeft grote wallen onder zijn ogen en hij houdt zijn hoofd een klein beetje schuin. We stoppen bij een kamer en Jack typt een wachtwoord in. Met een luide piep opent de deur en we gaan de kamer binnen. 'Dit is jouw nieuwe kamer.' Er staat een bed, een wekker en er hangen tl-lampen aan het plafond. Er staat ook een tafeltje en een stoel. 'De deuren worden alleen geopend wanneer het etenstijd is en wanneer je onderzocht wordt. De regels zijn simpel: probeer niet te ontsnappen, wees stil en maak geen contact met andere.' Jack verlaat de kamer en de deur klapt dicht. Ik kijk door het glazen raam naar het meisje tegenover me. Ze is van mijn leeftijd. Naast haar kamer zit een jongen, ook van mijn leeftijd. Voor de rest waren de meeste mensen rond de leeftijd van tante Annebelle en oom Charlie. Zou tante Annebelle hieruit ontsnapt zijn? Is dat überhaupt mogelijk? Ik plof met een zucht op het bed. Ik leef in ieder geval nog. Maar voor hoelang nog? 

________________________________________________________

Hey! Wat vinden jullie ervan tot nu toe?