Mijn tijd |deel 1|

28

Lexi trekt het pistool uit mijn handen en gaat staan. Ik houd mijn adem in en ben even bang dat ze me neer gaat schieten. Ze zet het pistool tegen haar slaap aan en ik begin te gillen. 'Lexi! Nee!' Het schot verbreekt de stilte en Lexi valt levenloos in het gras. Dood. Ik begin te schreeuwen en roep dat ze wakker moet worden. Wolf probeert me te troosten, maar ik duw hem weg. De monsters om ons heen zijn stil geworden, het enige geluid is mijn verscheurde stem. Tranen stromen over mijn wangen, maar het kan me niks schelen. Binnen enkele dagen zijn drie mensen waar ik ontzettend veel van hield dood. May, Rosalie en Lexi. Allemaal op een verschrikkelijke manier uit mijn leven gerukt. 'Clary!' Wolfs stem zorgt ervoor dat ik terugkeer op aarde en met betraande ogen kijk ik hem aan. Zijn ogen zijn grijs, niet zwart. Ik werp me in zijn armen en huil op zijn schouder. 'Clary, het was haar eigen keuze. De gedachten dat ze moest leven als een monster vernietigde haar vanbinnen.' Ik weet dat hij gelijk heeft en ik adem diep in en uit tot mijn tranen opgedroogd zijn op mijn wangen. Om me heen staan de monsters tussen het puin en de doden. 'Zien wat jullie gedaan hebben?' Ik wijs op Lexi en Rosalie. 'Monsters! Jullie zijn monsters!' schreeuw ik boos en ik zie hoe sommige Blackeye's niet weten hoe ze moeten reageren. Opeens zakt er eentje op zijn knieën naast een lichaam van een jongen. 'Nee,' stamelt het monster. Ook de andere monsters lijken te beseffen wat ze hebben gedaan. Het verscheurt ze. 'Wat gebeurt me?' vraag ik verbaast als ik zie hoe sommige Blackeye's huilen. Wolf legt zijn hand op mijn schouder. 'Het lijkt wel of ze langzaam weer menselijke gevoelens krijgen.' Aan zijn stem hoor ik dat hij net zo verbaast is als ik. Marius komt bij ons staan. Zijn ogen zijn wel zwart en angstig kijk ik naar hem. 'Het komt door jou, Clary.' Marius kijkt me doordringend aan. 'Je verandert ze, ik kan het voelen.' Wolf pakt mijn hand en ik draai me om naar hem. 'We moeten gaan', fluistert hij zachtjes. Angstig kijk ik hem aan en ik besef dat we niks meer hebben nu. 'Waarheen?' vraag ik schor en Wolf staart in de verte terwijl hij een plukje haar uit mijn gezicht wegveegt. 'Weg van hier,' antwoordt hij zachtjes en ik weet dat hij ook geen idee heeft waar we heen moeten. Ik kijk het kamp door. Mijn blik valt op een rode roos, vlakbij het kampvuur. Ik laat Wolfs hand los en loop naar de roos. Voorzichtig pluk ik hem en dan loop ik naar Lexi en Rosalie. Ik leg de roos tussen hen beide in en druk een kus op Rosalie's voorhoofd. 'Je was nog veel te jong', mompel ik zachtjes. Dan keer ik me om naar Lexi. Haar duistere ogen staren naar de hemel en voorzichtig sluit ik ze. Ik pak mijn pistool van de grond en steek hem in mijn riem. 'Ik zal je nooit vergeten', zeg ik tegen Lexi en dan sta ik op. Ik loop naar Wolf en Marius. Ik werp nog een laatste blik op het slagveld en dan verdwijnen we tussen de bomen. Op weg naar het onbekende. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo lieve mensen! Er komt nog één hoofdstuk, een epiloog en een dankwoord en dan is het eerste deel van Mijn tijd af. *pinkt een traantje weg*. Maar wees niet getreurd, er komt een deel twee! :D