Mijn tijd |deel 1|

1

Ik leef in een wereld waarin bepaald is wanneer je sterft. Al mijn hele leven heb ik een datum op mijn linker arm getatoeëerd. Er staat een datum en een tijd. Ik zal vlak voor middernacht sterven en iedereen van wie ik hou hier achter laten. De datum is handig om je op je dood voor te bereiden. Maar in mijn geval tel ik de jaren al af sinds ik vier ben. Ik word maar zestien jaar oud en ik kan er niet mee omgaan. Ik moet mijn vader die nog twintig jaar langer doorleeft, mijn moeder die nog vijfendertig jaar te gaan heeft en mijn kleine broertje, Alex, die de honderd zal halen, allemaal achterlaten. Soms zit mijn moeder huilend in de keuken en mijn vader staat dan naast haar om haar te troosten. Die momenten dat ik besef dat ik nooit liefde zal kennen doen het meeste pijn. Ik zal nooit trouwen, ik zal nooit een man hebben die mijn tranen droogt, ik zal nooit mijn eerste kindje kunnen krijgen. Mijn leven is eigenlijk gewoon nutteloos. Soms zou ik willen dat ik nooit geboren was. Dan had ik mijn moeder zo veel verdriet kunnen besparen en dan zouden mijn ouder Alex niet hoeven uitleggen waarom ik opeens weg zou zijn. Ik weet dat ik me er bij neer moet leggen. Het duurt nog twee weken en dan ben ik weg hier. Ik moet er het beste van maken. Ik moet afscheid nemen van mijn familie, vrienden en leven. Ik moet afscheid nemen van die goede oude meneer Hayden en van mevrouw Vlinder. Waar zou ik heen gaan als ik dood ben? Is er een soort wereld waar ik in terecht kom en waar ik kan wachten op mijn familie. Stiekem hoop ik dat natuurlijk. Mijn beste vriendin May vertelde me een jaar geleden dat de regering niet de waarheid spreekt. Dat er mensen zijn die niet dood zijn gegaan op hun datum, maar daar is eigenlijk geen bewijs voor en dus waarschijnlijk is het allemaal niet waar. Het zou geweldig zijn als ik niet dood zou gaan, maar ik weet het zeker. Ik moet nu gaan beginnen met afscheid nemen van iedereen, anders is het straks te laat.