Mijn tijd |deel 1|

14

Een gil verbreekt de stilte en ik hoef me niet eens af te vragen van wie die gil is. Wolf's gezicht nog gemener dan die van de duivel. Hij heeft net gehoord dat hij een broer heeft, maar die is dood. Hij zou moeten huilen, maar hij lacht een gemene grijns. Zijn altijd vriendelijke ogen zijn verwisseld met zwarte helse ogen die alleen maar schreeuwen om wraak. Wolf probeert te gaan staan, maar ik duw hem snel terug in zijn stoel. 'Laat me gaan, Clary,' bromt hij. Hij spuugt mijn naam zowat uit, alsof ik een verschrikkelijk iets ben. Ik schud mijn hoofd en tot mijn verbazing blijf ik rustig. Adrenaline giert door mijn lichaam en mijn hand rust op zijn schouder. 'Nee, Wolf.' May komt de kamer binnen rennen gevolgd door haar moeder. Wolf kijkt naar hen en ik zie ze zichtbaar schrikken. May kijkt naar haar moeder en die knikt. May loopt naar me toe en pakt mijn hand van zijn schouder weg. Wolf gaat gelijk staan, maar May's moeder duwt hem al gauw genoeg weer in zijn stoel. May trekt me mee naar de gang. 'Wat is er met hem?' Dit keer klinkt de paniek wel door mijn stem en tranen van angst rollen over mijn wangen. 'Dit is iets van zijn familie. De oorzaak dat hij en Marius on-doden zijn geworden. Zij zouden helemaal geen on-doden als dit ene niet door hun bloed raasde,' legt May uit. Ik schud mijn hoofd. 'Wat is dat ene?' vraag ik met een ernstige stem. May slaat haar ogen neer en haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet,' geeft ze eerlijk toe. Verslagen ga ik om de grond zitten en sla mijn armen voor mijn gezicht. Geen tranen, alleen leegte. 'Waarom ik? Waarom overkomt mij dit allemaal?' May zucht en knielt naast me. 'Ik heb geen idee. Om eerlijk te zijn ga ik ook liever shoppen nu. Weet je nog dat leuke kleine winkeltje naast die van meneer Hayden? Ze hebben daar echt een super schattig roze T-shirt dat gewoon roept om door mij gedragen te worden.' Ik weet dat May me wilt opvrolijken en dat waardeer ik echt dus ik glimlach flauw naar haar. Ze glimlacht terug. 'Het komt echt wel goed,' zegt ze vriendelijk en dan helpt ze me overeind. 'Nu moeten we eerst je vriendje in bedwang krijgen en dan kunnen we opzoek gaan naar die Russell,' zegt ze lachend. Ik geef haar een duw. 'Hij is mijn vriendje niet. Volgens mij. Denk ik.' Goed zo Clary, heel overtuigend. 

Wolf zit nog steeds in de stoel en de moeder van May zit tegenover hem. Wolf kijkt me aan als ik binnen kom en tot mijn opluchting zijn zijn ogen weer normaal en helder. 'Het spijt me, Clary.' Ik zie aan zijn ernstige en gekwetste gezicht dat hij het meent en ik loop naar hem toe. Ik omhels hem kort en kijk hem dan aan. 'Kun je het aan?' vraag ik zachtjes en hij schudt zijn hoofd. 'Ik weet het niet.'

_________________________________________________

Heyy mensen! Even een snelle update van het verhaal. Waarom? Gewoon omdat ik zin had om te schrijven. Heel erg bedankt voor het lezen en de reacties die ik al gekregen heb!