Mijn tijd |deel 1|

Hoofdstuk 13. Wolf

2 jaar later (een jaar voor Clary)

'Je kan niet zomaar weggaan!' Verontwaardigd sta ik voor Delilah. In de laatste twee jaar is het hoogte verschil alleen maar erger worden. Haar haar is een stuk langer en draagt ze nu in een vlecht. Ze kijkt me eigenwijs aan met haar bruine ogen. 'Dat kan ik wel, Wolf', zegt ze koppig. Op haar rug draagt ze een grijze rugtas. 'Waar ga je heen?' vraag ik met een zucht. Delilah haalt haar schouders op. 'Zie ik dan wel.' Ik kijk over Delilah heen en daar staat Lexi met haar blonde haar in een knot gebonden. 'Lily?' Met een chagrijnig gezicht draait Delilah zich om. 'Wat ga je doen?' vraagt Lexi argwanend. Delilah draait zich weer om en terwijl ze me strak aankijkt zegt ze: 'weg.' Lexi kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. 'Ik heb het recht niet om je te stoppen, maar...' Delilah onderbreekt Lexi ruw. 'Nee. Je hebt het recht niet en het is onmogelijk om me te stoppen nu.' Lexi knikt. 'Veel geluk dan maar', zegt ze terwijl ze zich omdraait en naar haar huisje loopt. 'Je hoeft niet weg alleen omdat je Lexi niet mag', sis ik tegen Delilah. 'Dat is niet de reden, Wolf!' roept Delilah boos. Ze kijkt naar de grond en verschuift haar voet. 'Oké, ook. Maar het is niet de reden dat ik hier weg moet.' Ze kijkt me weer aan. 'Ik moet weer vrij zijn.' Ze pakt mijn arm vast. 'Je kan met me mee', zegt ze en haar ogen glunderen. Ik schud mijn hoofd. Dit is mijn thuis nu en dat weet ze maar al te goed. Ze knikt en glimlacht flauwtjes naar me. Onverwacht slaat ze haar armen om me heen. 'Ik zal je missen, Wolf', fluistert ze en ze laat me los. Ze is nooit goed in afscheid geweest. De afgelopen twee jaar ben ik genoeg over haar te weten gekomen en één van die dingen is dat ze afscheid nemen haat. 'Ze glimlacht voorzichtig naar me. 'Nou, eh, het gaat je goed. Ik zie je later nog wel weer.' Ik zwaai naar haar en ze zwaait terug. Ze loopt richting de grens van ons mini-dorp. Ik staar haar na tot ze uit het zicht verdwenen is...