Mijn tijd |deel 1|

8

Elke dag helpt Wolf me om opnieuw te leren lopen en elke nacht huil ik mezelf in slaap. De on-doden zijn hartstikke aardig voor me, maar ik mis thuis te veel om het nu al achter me te laten. Ik heb met Lexi overlegd en als ik straks helemaal aangesterkt ben mag ik mee met het opsporingsteam om on-doden te zoeken. Natuurlijk moeten er wel voorzorgsmaatregelen genomen worden voor ik terug kan keren naar mijn dorp. Mijn haar moet een andere kleur, ik moet ander soort kleding dragen en mijn stem moet een klein beetje vervormt worden. Stem vervormen is iets heel gewoons. Mensen veranderen vaak hun stem als ze er geld voor hebben. Je kan het goed vergelijken met je haar verven. Je kan het zo vaak doen als je wilt, maar op een gegeven moment zal je stem heel lelijk worden. Nog een vergelijking tussen stem vervorming en haar verven: op een gegeven moment krijg je uitgroei. Dat klinkt heel gek, maar toch is het de waarheid. Na een tijdje heb je gewoon je normale stem terug, net als nadat je je haar geverfd hebt je normale haarkleur toch weer tevoorschijn zal komen. 

Ik zit om het kampvuur met een deken om me heen. Wolf zit naast me en geeft me een dampende kop chocolademelk. Er zitten nog een paar mensen rond het vuur en ze vertellen verhalen. Een meisje genaamd Rosalie vertelt enthousiast haar verhalen. Ze is de jongste on-doden op dit moment en ze wordt over een paar weken elf. Ze zou maar drie jaar oud worden en haar ouders waren zo van slag dat ze niet stierf, dat ze haar serieus op het strand hebben achtergelaten. Ze werd gevonden door een oude man en een vrouw. Zij hebben haar een jaar verzorgd, maar toen ontdekte ze haar tattoo. Vlak voor haar vijfde verjaardag werd ze naar een weeshuis gestuurd en daar had ze een zwaar leven, maar Lexi kwam op tijd om haar te verlossen en ze adopteerde haar. Eigenlijk is Rosalie dus een soort van de dochter van Lexi, maar eigenlijk ziet iedereen in het kamp haar als familie. Rosalie is ook al bij mij op visite geweest toen ik nog dagen lang alleen maar op mijn kamer lag. Ze kwam zwijgend op het bed zitten met een paar zelf geplukte bloemen in haar hand. Ze heeft donkerblond haar dat licht krult, haar ogen zijn groot en blauw en ze droeg op dat moment een blauw jurkje. Ze is zo knap en schattig! Ik weet zeker dat als alles in haar voordeel lag, ze zeker later beroemd zou worden. 

'Hoe is het leven daar ondertussen in het dorp, Clary?' Rosalie's zachte stem doet me opschrikken. Ik weet dat ik nu iets moet vertellen en ik voel meerdere ogen mijn kant op kijken. 'Eh,' is het enige wat ik uit mijn mond kan krijgen. Ik zet mijn gedachten op een rijtje en bedenk dan wat ik kan vertellen. Ik vertel verhalen over mevrouw Vlinder die vaak verschillende hoedjes draagt en meneer Hayden's winkeltje waar ik geregeld kwam, ik vertel over mijn vriendin May en naar welke plekken we vaak gingen. Ik besef me dat Rosalie nooit zo'n toekomst zal krijgen. Ze zal nooit met haar beste vriendin gaan shoppen en ze zal nooit iemand zomaar begroeten. Een verdrietige bui sluipt mijn lichaam binnen en ik besluit te stoppen met mijn verhaal. Misschien kan je aan een leven zoals deze wennen. Misschien.