Mijn tijd |deel 1|

Hoofdstuk 21. Wolf

1 jaar later

Ik sta voor de spiegel en trek het zwarte jasje recht. 'Ben je klaar?' vraagt Tomas vanuit de gang. Ik staar mezelf aan en knik dan. Ik roep dat ik er aan kom. Vandaag is de dag. De dag van het afscheid nemen is aangebroken. Vandaag zal Clary Valley sterven. Vandaag zullen we te weten krijgen of ik gelijk had. Tomas en ik vertrekken naar het afscheidsfeest, georganiseerd door May. Ondanks dat ik er overtuigd van ben dat Clary zal blijven leven, voel ik me verdrietig. De enige vraag die door mijn rond blijft spoken is: wat als ik niet gelijk heb? Wat als ze wel sterft? De weg naar het huis van May verloopt stil. Ik weet niet wat te zeggen en Tomas zwijgt. Als we aankomen merk ik op dat Clary en haar familie er nog niet is. Ze komt niet veel later dan ons binnen. In het midden van de achtertuin staat een tafel ben eten en drinken. Ongemakkelijk loopt Clary met haar prachtige zwarte jurk naar de tafel toe. Ze pakt een glas drinken en drinkt het snel op. Iedereen kijkt naar haar. Ik loop naar haar toe en leg mijn hand op haar schouder. Ze draait zich om en kijkt me aan. 'Hoi Wolf', zegt ze na een paar seconden. Ik zie dat ze haar tranen binnen probeert te houden. 'Gaat het wel, Clary?' vraag ik voorzichtig. Ze schudt haar hoofd en kijkt naar de grond. Natuurlijk begrijp ik dat ze zich slecht voelt. Ik probeer haar datum te bekijken. 'Hoe lang nog?' vraag ik twijfelend. Ze kijkt zuchtend naar haar arm. Het liefst zou ik haar hand willen pakken om haar te troosten. 'Nog een week', zegt ze schor. Haar tranen beginnen over haar wangen te stromen. Ik trek haar tegen me aan en sla mijn armen om haar heen. Mijn zwarte jasje wordt doorweekt door haar zoute tranen. Troostend aai ik over haar haar. De vraag blijft zich in mijn hoofd herhalen. Laat ik het alsjeblieft niet mis hebben. Ik heb Lexi een belofte gemaakt, een jaar geleden. Ze zei dat ik niet gehecht moest raken aan Clary. Ik moest haar niet gaan zien als een vriendin. En ik mocht al helemaal niet van haar houden. Ik heb deze belofte gebroken. Al vanaf het moment dat ik haar voor het eerste zag, op die markt. Toen wist ik niet wat het was, maar nu. Nu weet ik dat ik van haar hou. Clary is gestopt met huilen en ik laat haar los. Ik geef haar een bemoedigend kneepje in haar hand. 'Ik ga van de andere afscheid nemen', fluistert Clary. Ik knik en druk mijn lippen tegen haar wang. 'Vaarwel Clary, ik zal je missen'.

1 week later

Clary heeft me ooit haar favoriete plek laten zien. Het is op de rotsen boven het strand en de zee. Het is een prachtige plek en ik ben er van overtuigd dat ze daar zou willen sterven. Zodra het donker begint te worden loop ik in de richting van het strand. Zachtjes klim ik op de rotsen en als ik naar beneden kijk zie ik haar zitten. Ik ga enkele blokken boven haar zitten en kijk naar de golvende zee. Blijkbaar hoort Clary me zitten, want na tien minuten draait ze zich opeens om. 'Hoe lang zit je daar al?' vraagt ze nieuwsgierig. Ik spring naar beneden en ga naast haar zitten. 'Ik zat daar ongeveer tien minuten', zeg ik met een beteuterde glimlach. Clary grinnikt en kijk richting de zee. 'Je gaat me zeker niet meer alleen laten?' vraagt ze zachtjes. Ik schud mijn hoofd. 'Nee.' We kijken samen zwijgend naar de zee. De uren vliegen voorbij. En dan opeens gaan de laatste vijf minuten in. Ik kijk naar Clary. Haar groene ogen lijken wel licht te geven en haar bruine haren dansen om haar hoofd. Wanneer de laatste minuut ingaat kijkt Clary naar mij. Ze pakt mijn hand en houdt hem stevig vast. En dan voorzichtig sluiten haar prachtige kijkers. Haar lichaam verslapt en valt tegen me aan. Ik houd haar vast en voor even is haar hart gestopt...

______________________________________________________________

Hey lieve lezers, nu volgt het verhaal van Clary en dit is dus ook gelijk het einde van het verhaal van Wolf. Ik was eerst eigenlijk van plan om nog een paar hoofdstukken toe te voegen, maar toen bedacht ik me dat dat helemaal niet slim is aangezien je dan eerst het vervolg van dit boek moet lezen. En bovendien vind ik dit einde helemaal niet zo verkeerd... ^_^ Er zal nog wel een dankwoord volgen!