Mijn tijd |deel 1|

22

De leiders van Save Stadium 1 negeren me en de stem vraagt me te gaan zitten. May gaat staan en vertelt dat ze al jaren voor de on-doden werkt. Al sinds haar dertiende helpt ze haar moeder met het voedsel inslaan voor de groep buiten de omheining. Ze vertelt dat ze mij steeds droeviger zag worden over mijn naderende dood. Ze had haar moeder beloofd niks over de on-doden te vertellen, maar ze kon zich niet meer inhouden en vertelde een klein deel. Toen mijn lichaam niet gevonden werd en haar moeder via bronnen naar me geïnformeerd had, kwamen ze erachter dat ik een on-doden was. Nadat May haar verhaal gedaan heeft worden Russell en Theresa naar binnen geroepen. Theresa werpt een vuile blik naar mij. Ze ondersteunt haar ene arm met haar andere arm. Ik zie dat Russell de brief in zijn hand heeft. Ik slik en zie hoe hij de brief aan de leiders geeft. Dan lopen ze naar dezelfde verhoging als wij op zitten. De stem vraagt of Theresa een verklaring wil geven en aan haar gezicht te zien wil ze dat maar al te graag. 'Mijn naam is Theresa. Ik ben een bewaker en heb deze mensen aangetroffen. In het begin leken ze redelijk te vertrouwen, maar als ik de kans kreeg om alles overnieuw te doen had ik ze ter plekke neergeschoten. Vlak nadat deze mensen de stad binnen kwamen, vielen de Blackeyes ons aan. Toen alles weer rustig was en wij ze mee hadden genomen naar het appartement van Russell werd ik in mijn arm geschoten. Om de pijl zat een brief gewikkeld waarin stond dat ze eiste dat zij,' ze wijst naar mij,'naar de Corps, beter bekent als de Blackeyes, moest gaan of anders zou alles en iedereen vernietigd worden. Ze zijn gevaarlijk en ik vind dat ze verbannen moeten worden of in ieder geval Clary dan!' Uit het publiek klinkt gemompel en de stem moet een paar keer op stilte vragen voor het ook echt werkelijk stil is. De stem bedankt Theresa en vervolgens wordt ze naar een stoel aan de zijkant begeleid. Dan is het Russell's beurt om een verklaring af te leggen. 'Ze zijn niet gevaarlijk. Clary is juist onze redding. Zij kan de wereld redden als het niet al te laat is.' Verbaast kijk ik naar Russell. Dit had ik dus niet verwacht. Hij kijkt naar mij en dan kijkt hij naar Wolf. 'Ik ben niet helemaal eerlijk tegen deze mensen geweest.' Hij stroopt zijn mouw op en daar komt een tattoo onder vandaan. 'Mijn naam is Marius Winter en ik kom uit hetzelfde dorp als hen.' Wolf's mond valt open en ik kan mijn oren niet geloven. Ik herinner me dat hij vertelde dat hij vroeger geen Russell heette en toe hij zijn naam wilde zeggen gilde Theresa. 'Ik liet mijn broertje Julian achter bij mijn ouders en dat was de grootste fout die ik ooit gemaakt heb. Toch heb ik vanaf hier heel veel onderzoek kunnen doen naar het dorp. Naar de oorzaak van de tattoos en ik heb ook onderzoek gedaan naar de Blackeyes. Maar mensen hier kwamen erachter en toen heb ik mijn dood in scène gezet. Ik schreef mijn broertje een afscheidsbrief en heb die naar May's moeder gebracht. Dit deed ik nadat Clary erachter kwam dat ze een on-doden is. Maar zij is niet zoals de andere on-doden...' Hij wordt onderbroken door de stem. 'Ho, wacht! Je hebt dus het vertrouwen van de leiders beschadigd! Je hebt de wet overtreden door onderzoeken te doen in het geheim!' Russell, of Marius, recht zijn rug en kijkt de leiders strak aan. 'Ja dat klopt.' De middelste leider knikt en ze beginnen te overleggen. Het lijkt uren te duren en ondertussen werp ik blikken op Theresa. Ze wist het niet. Ze wist niet dat Russell Marius is. Ik kan het aan haar verbaasde gezicht zien. Dan wordt alles stil en de leiders gaan staan. 'Wij stellen het volgende oordeel. May Scott, Clary Valley, Julian Winter en Marius Winter, jullie worden verwijderd van de stad en mogen de komende vijfentwintig jaar geen stap binnen Save Stadium 1 komen.' Het oordeel is uitgesproken en er komen vier bewakers naar ons toe gelopen. We worden in de boeien geslagen en ik werp nog voor we de zaal uitlopen een blik op Theresa. Spijt, dat is er in haar ogen te lezen. Ze heeft er net voor gezorgd dat haar beste vriend verbannen wordt. Eigen schuld... 

We worden naar de rand van de stad gebracht en de poort wordt geopend. Eén voor één worden we de stad uitgedreven. Buiten de stad worden onze boeien los gemaakt en we krijgen onze rugtassen terug. Zonder nog een blik op de stad te gunnen lopen we richting de bergen. Bij onze eerste rustpauze open ik mijn tas. Met een glimlach ontdek ik het boek dat ik kreeg van de jongen in de schuilkelder. Hoe heette hij ook alweer? Iets met een A dacht ik. Ik open het boek bij de aller laatste hoofdstuk. Nu kan ik controleren of mijn theorie klopt...