Mijn tijd |deel 1|

19

Ik hou van de maan. Ik hou van de sterren en de nacht. Het is het enige moment dat alles en iedereen rustig is. Dat niks meer uitmaakt en je even niet hoeft na te denken over wat er gaat komen. Ik sta op het balkon van Russell's kamer. De sterren zijn helder en de maan is vol. May en Wolf zitten binnen een bordspel te spelen samen met Russell en Theresa. Ze wilde allemaal even normaal zijn. Even gewoon een stel tieners. Mij lukt het niet. Mijn hoofd stroomt over van gedachtes en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kijk naar beneden. Het balkon is ongeveer honderdvijftig beter boven de grond. Als ik spring ben ik dood. Dan ben ik klaar met mijn leven en zal ik verlost zijn van de ellende. Snel schud ik deze gedachten uit mijn hoofd. 'Diepte punt, Clary!' mompel ik boos tegen mezelf. Ik open de schuifdeur en loop naar binnen. Ik vraag aan Russell of er ergens een slaapplek is waar ik kan slapen. Russell loopt met me mee naar een klein kamertje. Er staat een grote bank die hij binnen een paar seconde omvouwt in een bed. Hij pakt een deken en een kussen. 'Clary, ik moet je wat zeggen,' zegt hij na een lange stilte. Vragend kijk ik hem aan. 'Ik ben niet helemaal eerlijk tegenover jullie geweest,' zegt hij ernstig. 'Mijn naam was namelijk vroeger geen Russell, maar...' Hij wordt ruw onderbroken door geschreeuw uit de woonkamer. Snel rennen we ernaar toe en zien een pijl steken in Theresa's arm. Er hangt een brief aan de pijl en Theresa kermt van de pijn. May en Wolf kijken geschrokken naar haar en Russell komt meteen in actie. Hij rent naar een kastje en toetst een code in. Meteen vliegt het kastje open en hij pakt een rol verband eruit. Daarna slaat hij het kastje dicht en trekt de pijl uit Theresa's arm. Zodra de pijl eruit is begint het heel hevig te bloeden. Theresa's gezicht wordt wit van de pijn, of misschien door het bloedverlies. Russell verbindt haar arm en ik loop naar de pijl die op de grond ligt. Hij is zwart en de punt is zeer scherp. Heel voorzichtig haal ik het briefje van pijl af. Het is een beetje rood geworden door het bloed, maar op dit moment ben ik te nieuwsgierig naar de inhoud van het briefje en maakt het bloed me niet eens misselijk. Ik open het briefje en May komt naast me staan. 'Hij is voor jou?' fluistert ze verbaast en ik begin te lezen.

Clary,

Hier is onze eerste een laatste waarschuwing. Als je je niet vrijwillig komt melden bij de poort voor twaalf uur morgennacht. Dan komen we je halen. En als we je moeten halen zul je al je vrienden meetrekken in je ondergang. Je bent gewaarschuwd. Tot morgen.

-Corpse

Ik houd mijn adem in. Ik merk het pas als May me een duw geeft. 'Hé, hallo! Je gaat absoluut niet!' roept ze boos door de kamer. Russell trekt ruw de brief uit mijn handen en leest hem hardop voor. Een rilling loopt langs mijn rug en angstig kijk ik naar Wolf. Hij schudt zijn hoofd en loopt naar me toe. 'Ik ben het met May eens,' zegt hij beslist. Hij kijkt naar Theresa en tot mijn schrik staart ze me boos aan. 'Ze is gevaarlijk,' sist ze. 'Theresa, we kunnen haar dit niet maken,' zegt Russell. Boos kijkt ze hem aan. 'O nee, maar dit kan ze mij wel maken?' vraagt ze terwijl ze naar de wond in haar schouder wijst. Russell zucht en kijkt naar de doordringende ogen van Theresa. Vervolgens kijkt hij naar mij. 'Ze moet hier weg,' sist Theresa. Zo veranderde de nacht die begon als een droom in een nachtmerrie...