Iedereen weet wanneer hij of zij dood gaat. Het staat op onze arm getatoeëerd, een datum. Waarom is niet duidelijk, maar het helpt ons. We kunnen ons voorbereiden op onze dood en we kunnen afscheid nemen van de mensen van wie we houden. Helaas zou i...
Een onmenselijke grom ontsnapt uit haar mond terwijl ze me aankijkt met haar zwarte ogen. De duisternis heeft haar opgeslokt, geen menselijke spoortje is er nog aanwezig. Haar handen en haar gezicht zitten onder het bloed van het levenloze meisje op de grond. Ik kniel naast het levenloze meisje en sluit haar ogen. Ik pak haar hand en druk er een kus op terwijl er een traan ontsnapt uit mijn oog. 'Het spijt me, Rosalie.' Dan kijk ik terug naar haar moordenaar. Ik moet mezelf een paar keer vertellen dat ze niet weet wat ze gedaan heeft. 'Lexi!' roep ik terwijl ik op ga staan. Het monster laat een lage grom horen. 'Lexi, ik weet dat je daar ergens nog moet zijn!' roep ik met meer vertrouwen dan ik eigenlijk heb. Het monster zet een stap dichterbij, dreigend. Ik laad mijn wapen en richt hem op haar. 'Ik wil niet schieten,' zeg ik kalm en ik leg op elk woord apart een nadruk. Het monster ontbloot haar tanden en zet nog een stap dichterbij. Om me heen hoor de andere. Sommige zijn net als Lexi in een monster veranderd, andere worden vermoord en sommige hebben zich verstopt. Het maakt me niet uit. Het enige wat me op dit moment uitmaakt is dat Lexi, die ik mijn vriendin noemde, is veranderd in een Blackeye en dat ze Rosalie vermoord heeft. Woede kookt in mijn lichaam. Emotioneel zwak. Ik richt op het hoofd van het monster dat dreigend dichterbij komt. Bereid zichzelf op te offeren voor andere. Ik zal moeten schieten als ik de andere wil helpen. Een zwakke on-doden die sterker is dan het virus. Nog twee stappen. Ik voel haar hete adem in mijn gezicht, haar zwarte ogen boren zich in de mijne. Ik kan het niet... Is dit het einde?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kijk omhoog naar de sterren. 'Wat moet ik doen, May?' fluister ik zachtjes. Als ik voor me kijk staat Lexi bewegingloos voor me. Ze werpt een blik op het lichaam van het meisje dat ze vermoordde. 'Rosalie,' stoot het monster uit en er glijdt een traan over haar wang. Dan kijkt ze naar haar handen. 'Nee!' Wild schudt ze haar hoofd en ik krijg medelijden met het monster. 'Nee!' schreeuwt ze angstaanjagend en ze valt op haar knieën. Wolf komt aanrennen en ik zie dat hij klaar is om aan te vallen. Zijn ogen zwart en zijn spieren gespannen. Ik houd hem tegen en kniel bij het monster neer. Huilend houdt ze de hand van Rosalie vast en mompelt: 'wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?' Ik leg zonder te twijfelen mijn hand op haar rug en ik weet dat ze terug is. 'Het is niet jouw schuld, Lexi.' Ruw duwt ze me weg. 'Pas op, Clary.' Haar stem is laag en ruw. Maar ik negeer haar en deins geen centimeter achteruit. 'Ik wil je geen pijn doen,' sist ze. In haar ogen zie ik een mengeling van gevoelens: angst, woede en verdriet. Dreigend tilt ze haar hand, haar klauw, op. 'Alsjeblieft,' zegt ze smekend, maar ik doe niets en blijf zitten waar ik zit. Ze haalt uit en er ontstaat een wond op mijn schouder. Ze schrikt zodra het bloed uit mijn wond begint te stromen en ze trekt haar hand terug. 'Ik ben een monster nu,' fluistert ze angstig. Ik negeer de pijn en glimlach naar haar. 'Nee Lexi,' begin ik zachtjes en ik probeer de zeurende pijn weg te duwen. 'Jij bent Lexi. Je bent de leider van de on-doden. Je bent moedig, beschermend, vriendelijk, open en ook nog eens een geweldige trainster.' Lexi schudt haar hoofd. 'Ik ben een monster,' zegt ze hoofdschuddend. Ik pak haar bebloede hand en zorg dat ze me aankijkt. Tranen stromen over haar wangen, maar er gebeurt iets wat ik niet verwacht had.
