Puzzelstukjes

Puzzel 1

'Hoe voel je je?' zijn stem klonk schor en ze probeerde zich te herinneren of ze de stem herkende. Ze schudde langzaam en bijna onzichtbaar haar hoofd. 'Voel je je niet goed? Wacht, ik haal een dokter.' Zei hij snel.
'Nee.' Fluisterde ze. 'Wie ben jij?' fronsend keek hij haar aan waarna hij een fijne glimlach op zijn gezicht toverde.
'Weet je wat er is gebeurd?' weer dacht ze na. 'Niet te veel nadenken, het is niet erg.' Probeerde hij haar gerust te stellen. 'Ik ga even een arts halen, ik ben zo terug.' beloofde hij. Hij kneep zachtjes in haar hand waarna hij de kamer uit liep. Ze keek hem achter na. Wie was hij?

Ze had een aantal testjes moeten doen, ze had geen idee waarom. Alles werd opgeschreven en bij alles werd goedkeurend geknikt. De arts had zich om gedraaid naar de man die aan haar bed had gezeten. Al die tijd was hij in de deuropening blijven staan. Hij nam hem mee naar buiten, de deur bleef op een kier.
Ze probeerde zich te concentreren op de woorden die werden gewisseld op de gang. Maar ze kon het niet horen. Een diepe zucht ontsnapte haar toen de man terug binnen kwam. Hij glimlachte naar haar. 'Hoe voel je je?' ze dacht even na.
'Dat had je toch al gevraagd?' dacht ze zich te herinneren. Hij knikte. Zijn glimlach straalde, zijn blauwe ogen glinsterde.
'Klopt, maar je had nog geen antwoord gegeven.' Ze dacht weer na.
'Jij ging de arts halen.' Zei ze moeizaam.
'Het is goed om te slapen, dan voel je je snel beter.' Zag hij aan haar dat ze moe was. 'Ik blijf bij je.' Hij had haar hand vast gepakt waar hij zachtjes een kneepje in gaf.
'Waarom?' wilde ze weten terwijl ze haar ogen sloot.
'Ga maar slapen.' Suste hij.