Puzzelstukjes

Puzzel 4

'Ben je er klaar voor?' ze zat al zeker een half uur helemaal klaar op bed, wachtend op hem.
'Wat denk jij dan.' Lachte ze. Hij pakte haar tas op en sloeg het over zijn schouder. Hij mocht haar meenemen. Zij mocht met hem mee. Hij zou haar naar huis brengen.

De rit in de auto bleef stil. Zij genoot van alles wat ze buiten zag, hij hield haar goed in de gaten.
'Waar zijn we nu?' wilde ze weten.
'Bijna bij jouw huis.'
'Maar waar is dat?' vroeg ze hem. Ze zag dat hij slikte, maar hij gaf toch antwoord.
'Maastricht.'
'Oké.' Ze sloeg die nieuwe informatie op en probeerde er verder niet over na te denken. Dat had ze hem beloofd. Waarom wist ze niet maar ze mocht niet teveel nadenken. Dat was slecht, volgens hem. Ze volgde zijn advies maar gewoon op.

'Woon ik hier?' vroeg ze voorzichtig. Ze kon het zich niet voorstellen. Hij knikte. 'Het is net een.. Hoe noem je dat? Waar mensen drinken.' Ze probeerde zelf op het woord te komen maar dat lukte niet. Hulpzoekend keek ze hem aan.
'Café?' ze knikte. Dat was wat ze bedoelde. Dat dacht ze tenminste.
'Dit was vroeger een pension. Er hoorde een restaurant bij. Mensen kwamen hier gezellig wat drinken.' Vertelde Floris.
'Oh. Was dat mijn werk?' wilde ze weten. Ze stapte verder naar binnen toe en hij gebaarde dat ze de trap af kon lopen. Ze kwam in een grote keuken en ze nam alles goed in zich op door langzaam een rondje te draaien door de ruimte.
'Nee. Maar je woonde hier wel al, toen het nog open was.'
'Bij wie woonde ik dan?' het bleef stil. 'Vertel het nou maar Floris. Het gaat toch goed. Ik denk niet na.' Glimlachte ze lief en hij lachte. Toch bleef het daarna weer even stil.
'Bij Frank.' Besloot hij toch de waarheid te vertellen.
'Hm. Frank de Ponti?' verrast keek hij haar aan.
'Kan je je dat herinneren?'
'Er hing buiten een bordje.' Verklaarde ze. Hij knikte, diep van binnen teleurgesteld dat er nog steeds geen stukje herinnering terug was. 'Zo, ik hou wel van koken zo te zien.' ze was verder de keuken ingelopen en ze bekeek alles wat er stond. Alle pannen, alle receptenboeken. Hij kon een grote glimlach niet onderdrukken. 'Kan ik goed koken?' wilde ze weten. Hij twijfelde over zijn antwoord. Vragend bleef ze hem aan kijken.
'Voor jou doen, kan je goed koken.' Besloot hij. Het was niet echt een helder antwoord en even wist ze niet wat ze er mee moest doen. 'Zal ik je naar boven brengen? Het is wel even goed geweest zo, toch?' sprak hij er snel over heen. Ze knikte maar. Rusten was goed, dat had hij gezegd.