Puzzelstukjes

Puzzel 28

'Ik denk dat je het haar eerlijk moet vertellen Wolfs.' Zei Marion tegen haar collega. Ze had hem gevonden in de kleedkamer. Het was voor hem weer tijd om richting huis te gaan, naar Eva. Maar hij had de moed nog niet gevonden. Hij wilde geen vragen meer beantwoorden, hij wilde niet meer halve waarheden vertellen en hij wilde al helemaal niet meer liegen. Even zat hij er helemaal doorheen. 'Ze geloofde mij wel, maar duidelijk geloofde ze jou niet. Anders had ze het mij niet gevraagd.' Hij knikte. Zuchtend liet hij zijn hoofd in zijn handen zakken.
'Als ze het nu wel gelooft is er toch niks aan de hand.' Probeerde hij zichzelf voor de gek te houden.
'Dit kan toch niet meer langer zo, je gaat er zelf aan onder door.' Marion maakte zich oprecht zorgen.
'Dat is dan maar zo.' Liever hij dan zijn Eva.
'Het is niet gezond.'
'Wat moet ik dan?' hij keek weer op en keek haar boos aan. Hij wist ook wel dat zij er helemaal niets aan kon doen, maar hij had iemand nodig om zich even op af te reageren. 'Ja, wij kregen een kind. Je was zwanger van óns kind maar het is ons niet gegund? Moet ik dat maar tegen d'r zeggen?' het bleef stil. 'Dit kon ze de eerste keer al niet aan..' Marion zuchtte en ging naast hem zitten. Ze besloot even niks te zeggen, maar gewoon naast hem te zitten. Hij liet zijn hoofd weer in zijn handen zakken. Ze hoefde niet te zien hoe ellendig hij zich voelde.
'Hé..' troostend wreef ze over zijn rug. 'Wil je dat ik wat zeg?' hij schudde zijn hoofd.
'Ik kan het haar nog niet vertellen Marion.. Toen het gebeurd was.. Jij hebt haar niet meer gezien toen maar ze was zichzelf niet meer, van verdriet.' hij fluisterde. Hij was bang dat hij zou breken als hij het hardop zou vertellen. 'Gebroken, kapot.. In de war misschien zelf. Geen Eva.' Marion zag het verdriet in zijn ogen en dat deed haar misschien nog het meeste pijn. Ze zag dat hij zich ontzettend groot hield en dat liet ze maar. 'Als ik haar nou had tegengehouden die avond dat ze ging hardlopen..'
'Dat wat?'
'Dan was dat ongeluk nooit gebeurd.'
'Het is niet jouw schuld hè Wolfs. De automobilist heeft haar niet gezien en zij hem niet. Niemand had dit kunnen voorkomen, ook jij niet.'
'Ze was er niet bij met haar hoofd. Anders had ze hem wél gezien. Dan was het niet gebeurd.' hield hij vol. 'Ik had haar tegen moeten houden.'
'Verwijt het jezelf nou niet. Daar heeft Eva helemaal niets aan.' probeerde Marion. Hij knikte en haalde zijn neus op.
'Ik wil ook niet dat ze een terugval krijgt.. Bij alles wat ik vertel ben ik bang dat het gebeurd. En dat zijn allemaal luchtige en simpele dingen. Ik moet wachten totdat ze dit zelf gaat herinneren.' Het bleef even stil. Hij knikte, om zijn eigen woorden te bevestigen.
Hij moest gewoon wachten. Afwachten. En hopen dat het ooit nog goed zou komen.