Puzzelstukjes

Puzzel 29

Bij thuiskomst rook hij direct verbrand eten. Hij had Eva die middag gebeld dat hij later zou zijn, omdat hij langer moest doorwerken. Hij had ook doorgewerkt maar niet omdat het moest. Hij had de afleiding nog even nodig gehad. 'Sta je nou te koken?' lachend om het aanzicht dat hij in de keuken aantrof stapte hij de laatste treden van de trap af. Geschrokken draaide Eva zich om. Door de radio die ze hard aan had staan had ze hem niet thuis horen komen. Floris draaide de volume zachter en keek nieuwsgierig in de pannen.
'Niet kijken!' Eva gooide gelijk de deksel op de pan.
'Het is een beetje zwart. Aangebrand, noemt men het ook wel eens.' Grinnikte hij. Al had hij dat met de geur alleen ook wel kunnen raden.
'Ja ik dacht, dat moet niet zo moeilijk zijn.' Eva haalde haar schouders op. 'Als jij het kan, kan ik het ook. Nou niet dus.' Zuchtte ze. Floris draaide het vuur uit.
'Gooi maar weg, dan beginnen we opnieuw.' Eva zuchtte opnieuw. 'Niet zuchten, jij gaat de lekkerste bami leren koken.' Zei hij terwijl hij zijn handen waste. Hij had het haar al eens geleerd, maar eigenlijk vond hij het niet eens erg het haar nog een keer te leren. Hij vond het stiekem heerlijk haar geklungel in de keuken te hebben.
'Bami van Floris zeker.' Lachte ze. Ze trok de vuilnisbak open en kiepte de pan leeg.
'Bami a la Floris én Eva. Die smaakt nog beter.' knikte hij veel belovend.
'Toe maar. Ik ben benieuwd.'

Ze had alles op zijn aanwijzingen gedaan. Ze had versteld gestaan over hoeveel verschillende kruiden er doorheen gingen, hoe fijn en precies hij de groente en het vlees sneed. Hoe hij precies wist of iets goed was of niet. 'Het vuur mag iets lager,' zei hij terwijl hij achter haar ging staan en het vuur lager draaide. Automatisch hield ze haar adem in toen ze merkte hoe dicht hij tegen haar aan stond. Hij had het gelijk in de gaten en hij legde zijn handen op haar schouders waardoor ze weer ontspande. Ze draaide zich om, zodat ze hem kon aankijken. Hij stond te dichtbij, hij lokte het misschien wel zelf uit. Hij wist het maar hij kon er niks aan doen. Eva leek er ook geen probleem mee te hebben. Integendeel zelfs.
'Is het eten bijna klaar meneer de chef-kok?' vroeg ze en ze beet op haar lip. Ze daagde hem uit. Ze wist niet waarom maar ze deed het, ze wilde het. Hij slikte en keek verlangend naar haar lippen. Hij moest zich inhouden. En afstand nemen, maar dat deed hij niet. 'Nou?' lachend sloeg ze haar armen om zijn nek. Floris kon zich niet meer bewegen. Verbaast van de handelingen die ze ineens maakte.
'Uhm, ja bijna.' Wist hij uit te brengen. Hij wist niet waarom ze dit deed. Hij wist niet waarom dit gebeurde.
'Sorry.' Ineens liet Eva hem weer los en verward schudde ze haar hoofd. 'Sorry.. Ik weet niet wat ik deed.' Haar wangen werden rood en Floris besloot toch maar een stap achteruit te doen.
'Het is niks..' ook hij was lichtelijk verward. 'Sorry.' Zei hij ook. Ongemakkelijk bleven ze tegenover elkaar staan.
'Ik.. ga de tafel dekken buiten.' Besloot Eva. Snel haalde ze borden en bestek uit de kast waarna ze de trap op liep.