Puzzelstukjes

Puzzel 14

Iet wat zenuwachtig had ze zich op de stoel in de keuken laten zakken. Ze zou haar collega's ontmoeten, zoals haar was beloofd. Lang had Floris al over hun gesproken met haar. Wie ze waren, hoe ze er uit zagen, welke naam bij wie hoorde. Maar ze kon zich niet voorstellen wie het waren, hoe ze er precies uit zouden zien. Floris was de voordeur open gaan doen en ze hoorde voetstappen de trap af komen. Ze had zo lang gesmeekt of ze haar collega's kon zien, en nu wilde ze dat ze dat nooit had gedaan. Ze wist niet of ze er wel echt klaar voor was, hoe graag ze ook wilde. 'Hé Eva,' een vrouwelijke stem vulde als eerste de ruimte en toch wel extreem nieuwsgierig draaide Eva zich om. De vrouw had rode krullen en glimlachte lief naar haar. Flauw glimlachte ze terug, ze wist zichzelf geen houding te geven.
'Marion.' Herinnerde ze zich de naam die Floris haar had gegeven. De vrouw knikte. 'Romeo.' Knikte ze naar de donkere jongen die achter de rode krullen naar beneden was gekomen. Ook hij knikte.
'Ga zitten, willen jullie wat drinken?' zei Floris en ze namen plaats tegenover Eva aan tafel. Het bleef stil, Eva wist zichzelf geen houding te geven en voelde zich alles behalve op haar gemak.
Ze keek af en toe snel naar de twee, maar keek steeds snel weer weg omdat ze zich betrapt voelde.
'Hoe gaat het met je?' vroeg Marion maar om de stilte te doorbreken.
'Goed. Denk ik.' Antwoorde ze zachtjes, terwijl ze naar haar handen staarde. Heel even keek ze weer op, de vrouw glimlachte weer warm en vriendelijk naar haar. Het werd haar te veel. 'Sorry.' Ze schoof haar stoel naar achteren en rende naar boven.

'Eef?' Floris klopte op de deur terwijl hij het al open deed.
'Ga weg.' Eva had zich in de hoek van haar slaapkamer op de grond laten zakken met haar knieën opgetrokken tegen zich aan.
'Wil je dat echt?' vroeg hij voor de zekerheid. Het duurde even voordat ze voorzichtig haar hoofd schudde. Hij kwam dichterbij en liet zich naast haar op de grond zakken. Hij zag dat de tranen in haar ogen stonden en dat ze zich groot hield. Zoals altijd.
'Je had gelijk, het is teveel.' Gaf ze fluisterend toe. 'Ik had naar je moeten luisteren.'
'Het is niet erg.'
'Ik ken ze niet.' Zuchtte ze. 'Ik weet hun naam omdat jij me dat hebt verteld maar ik heb géén idee wie het zijn.' het frustreerde haar zo ontzettend erg. Floris sloeg zijn arm om haar heen en gelijk liet ze haar hoofd tegen zijn schouder aan rusten. 'Ik schaam me dood.' Zuchtte ze.
'Dat moet je niet doen. Ze begrijpen het. We kunnen het later opnieuw proberen als je er wel aan toe bent. Als het beter gaat.' Suste hij. Ze knikte zuchtend.
'Dankjewel.' Ze voelde hoe hij een kus in haar haren drukte en dat bezorgde haar een warm gevoel van binnen. 'Dat je bij me blijft.'
'Altijd Eef.' Beloofde hij en opnieuw drukte hij een kus op haar hoofd. 'Altijd.'