Puzzelstukjes

Puzzel 46

Samen liepen ze over de begraafplaats. Eindelijk, na al die maanden kon hij haar hier mee naartoe nemen. Eindelijk, na al die weken kon hij het verdriet weer met haar delen. Hij hoefde het niet meer alleen te doen. Het had hem enorm opgelucht, hoe confronterend het ook voor Eva was geweest. Hij zag aan haar dat ze uitgeput was, maar ze wilde er perse gelijk heen gaan. Ze kon niet meer wachten.
Hij bleef stilstaan, wat voor Eva het teken was dat ze er waren. 'Het is mooi..' fluisterde ze. Het graf was bedekt met bloemen en kaarsjes. Haar blik gleed over de steen, naar haar naam. 'Luna Wolfs.' Ze knikte goedkeurend. Haar geboortedatum stond er onder en er sierde een half maantje naast haar naam.
'Luna.. De maan.' Knikte Floris. 'Het paste goed bij haar.' Vond hij. Eva glimlachte, en hij zag naast het verdriet ook trots in haar ogen.
'Past.' Verbeterde ze hem. Hij glimlachte terug.
'Tijdens de zwangerschap was je zo gefascineerd door de sterren en de maan..' Vertelde hij waarom hij dat had gedaan. Hij veegde de rollende tranen bij haar weg.
'Ik wil haar zien nu.' gaf ze aan dat ze er klaar voor was. Hoe eng ze het ook vond. Floris gebaarde naar de grond en samen gingen ze voor het graf zitten. Hij haalde de foto's uit de zak van zijn jasje en ze kreeg een brok in haar keel van de eerste foto. Ze had de baby op haar borst, maar ze had haar hoofd weg gedraaid. Het moment flitste door haar hoofd en snikkend sloeg ze haar armen voor haar ogen. Haar baby was net geboren en het was de eerste keer geweest dat ze haar baby kon zien en vasthouden, maar ze had het niet gekund.
'Heb je er spijt van?' wilde hij weten. Troostend sloeg hij zijn arm om haar schouders en hij drukte haar stevig tegen zich aan. Ze schudde haar hoofd. 'Achteraf gezien denk ik dat je gelijk had.. Dat het echt het beste is geweest voor jezelf..' zei hij eerlijk. Ze knikte nu.
'Ik heb haar gezien, ik heb haar heel even vast gehouden en even geknuffeld. Zoveel als goed was voor mijzelf. Ik ben denk ik wel blij dat ik het zo gedaan heb.' Ze probeerde haar tranen weg te vegen maar het leek niet veel zin te hebben. Ze besloot het maar te laten en ze nam de foto van Floris over. 'Ze is prachtig.'
'Ze leek heel erg op jou.'
'Zelfs haar teentjes.' Herinnerde Eva zich ineens weer en lachend knikte Floris. Het maakte veel bij hem los en gelijk stroomde de tranen ook over zijn wangen.
'Dit heeft ze nu aan.. Hierin heb ik haar begraven.' Zei hij bij de volgende foto. 'Jouw favoriete pakje,' wist hij. Ze knikte glimlachend.
'Die heb ik gekocht na de twintig weken echo.' Zei ze alsof ze dat nooit was vergeten. 'Heb je het alleen moeten doen?' doelde ze op de begrafenis.
'Fleur was bij me. Marion ook.' Stelde hij haar gerust.
'Het spijt me.' Ze had er voor hem willen zijn. Ze had het samen met hem willen doen. Hoe moeilijk ze dat ook had gevonden, hoe graag ze het op dat moment niet had gewild.
'Hoeft niet lieverd.' Verrast keek ze hem aan. Ze hadden nog niet de kans gehad om over hun te praten en even wisten ze allebei niet zo goed wat ze er mee moesten. Afwachtend bleef hij stil zitten. Voorzichtig boog ze naar hem toe en een klein kusje drukte ze op zijn wang. Klein, maar voor hem betekende het zo veel.