Puzzelstukjes

Puzzel 8

Ze voelde dat haar lichaam helemaal stijf was, van de koude grond waar ze op lag. Kreunend probeerde ze overeind te komen maar ze werd gelijk terug geduwd. 'Rustig aan doen.' Ze herkende de stem, maar ze kon het niet gelijk plaatsen. Voorzichtig opende ze haar ogen en al snel verschenen de blauwe ogen die bij de stem hoorde in haar blikveld. Ze wist weer wie het was, Floris. 'Lukt het om te gaan zitten?' vroeg hij haar en langzaam knikte ze.
'Ik denk het.' twijfelde ze toch nog.
'Ik houd je vast.' Beloofde hij haar en hij hielp haar met rechtop zitten. 'Wil je wat drinken?'
'Ik wil niet dat je me los laat.' Ze wilde gewoon even bij hem zitten. Ze wilde niet alleen zijn, bang om weer te vallen. Het bleef even stil. Hij wreef geruststellend over haar rug en haar armen. Net zo lang totdat ze rilde van de kou.
'Hier.' Hij sloeg extra handdoeken om haar heen, dankbaar glimlachte ze. 'Weet je wat er gebeurd is?' vroeg hij voorzichtig en ze knikte vrijwel direct. 'Wil je het vertellen?' vroeg hij opnieuw voorzichtig, toen ze stil bleef.
'Ik kan me niks herinneren..' fluisterde ze. 'Alles is zwart. Ik weet niks.' angstig keek ze hem aan. 'Waarom weet ik niks? Ik wil het weten.'
'Wat wil je weten?' ze greep naar haar schouder en hij hoefde niet te kijken om te weten wat ze bedoelde. Hij had het al zo vaak gezien, al zo vaak mogen bewonderen. Hij had er al zo vaak kusjes op gedrukt als ze met haar rug naar hem toe had gestaan. Maar ze had er nooit over gesproken. 'Je had het al voordat wij elkaar leerde kennen.' Zei hij eerlijk. 'Je hebt er nooit iets over verteld.' Teleurgesteld knikte ze. 'Je moet niet teveel nadenken, dan gaat het dus mis.' Kon hij nu wel raden hoe dit was gebeurd. 'Het komt vanzelf allemaal weer terug.' herhaalde hij zoals hij telkens had gedaan.
'Waarom?' wilde ze weten. 'Alsjeblieft.' Smeekte ze. Hij zuchtte.
'Je hebt geheugenverlies. Daarom weet je niks meer.' Het bleef stil. 'Maar het kan allemaal terug komen als je het niet forceert. Geef het de tijd.'
'Oké.' Knikte ze, met lichte tegenzin. Het liefst bleef ze net zo lang met hem hier op de grond zitten totdat hij alles had verteld wat hij wist. Totdat zij weer wist wie ze was.
Met een glimlach haalde hij zijn hand door haar pony. 'Je hebt 'm weer.'
'Weer?' hij knikte.
'Die had je altijd al.' Zij knikte.
'Dit stond beter.' Verklaarde ze.
'Kom, naar bed. Je bent hartstikke koud.' Floris trok haar overeind en hij merkte gelijk dat ze niet heel stevig op haar benen stond. 'Rustig aan.' zei hij. Het liefst tilde hij haar op, maar hij wist dat ze dat niet zou waarderen. Geheugenverlies of niet. Stapje voor stapje liepen ze naar haar slaapkamer. Floris gaf haar haar slaapkleding aan.
'Zijn die van mij?' vroeg ze terwijl ze haar shirt aantrok en op het nachtkastje wees. Ineens zag ze een klein bakje met oorbellen erin staan. Floris knikte. Gerustgesteld knikte ze terug en ze deed het in haar oren. Hij kon alleen maar glimlachen bij dat aanzicht. Zo leek het echt alsof er niets was veranderd, zo leek ze steeds meer zichzelf. Hij stopte haar onder de dekens en drukte een kus op haar voorhoofd.
'Ga maar slapen, morgen ochtend ben ik er weer.' beloofde hij. Zachtjes gaf hij een kneepje in haar hand. Dankbaar glimlachte ze naar hem. Ze was blij dat hij bij haar was. Anders had ze niemand gehad. Dan was ze helemaal alleen.