Puzzelstukjes

Puzzel 41

'Ze lijkt echt zoveel op jou lieverd.' Hij was trots. Het kleine meisje in zijn armen maakte hem zo ontzettend verdrietig maar tegelijkertijd zo ontzettend trots. Ze was perfect. Ze was van hem en van Eva. Van hun samen. Ze hadden haar mee naar huis mogen nemen. Eva had er tegenop gezien, maar hij wilde haar zo graag die paar dagen bij zich hebben. Dit waren de enige dagen die ze samen konden zijn.
Zoals de afgelopen maanden gebruikelijk was geworden zat Eva in de vensterbank. Starend naar het heelal. Hij zag aan haar dat ze er niet bij was met haar gedachten, de altijd glinsterende blik in haar mooie ogen was verdwenen. Ze keek wel maar ze zag niets. 'Wil je haar vasthouden?'
'Nee.' Reageerde ze direct zonder op of om te kijken. 'Ik wil alleen zijn.'
'Kom je zo wel naar beneden om te eten?' ze knikte maar. Dan zou hij tenminste weg gaan.

Geen seconde kon hij haar los laten. Continu lag ze in zijn armen. In diepe slaap. Slaap waaruit ze nooit meer zou ontwaken. Maar ze lag er vredig bij, ze had rust. 'Ze wilt niemand zien.' zei hij tegen Fleur. Hij gaf haar zijn prinsesje, zodat zij ook afscheid kon nemen, van haar kleine zusje. 'Ze wilt de baby zelfs niet zien.' hij had een snik in zijn stem, het maakte hem verdrietig. Hij kon zo van het meisje genieten ondanks de omstandigheden. Hij wilde voor Eva dat zij dat ook kon. 'Ze wilt niet praten, ze wilt niet luisteren.. Ze wilt alleen maar dat iedereen haar met rust laat. Zelfs ik ben niet welkom boven.'
'Eva gaat nou eenmaal heel anders om met haar verdriet verwerken.' wist Fleur.
'Ze stopt het weg ja.' Bromde hij en hij veegde een verdwaalde traan van zijn wang. Voorzichtig streelde hij over het handje van zijn baby. 'Ze is woest op me, dat ik haar mee naar huis wilde nemen..'
'Ze wil er niet mee geconfronteerd worden denk ik.' Zei Fleur voorzichtig en ze richtte haar blik op haar zusje. 'Ze is echt heel mooi pap. Ze lijkt ook wel op jou.' Ze glimlachte haar tranen weg en Wolfs drukte een kus op haar voorhoofd. 'Hoe lang mag ze hier blijven?'
'Maandag moet ze begraven worden. Tot die tijd mogen we haar bij ons houden.' hij wilde nog helemaal niet aan die dag denken.
'Heeft ze al een naam?' spijtig schudde hij zijn hoofd.
'Eva wilt het niet.' Hij zuchtte.
'Hadden jullie al een naam?'
'Nog niet. We waren er nog niet over uit. En ik wil dit niet alleen beslissen.'
'Misschien draait ze wel bij, geef haar de tijd.' Hij knikte. Fleur gaf hem de baby terug. 'Ik weet zeker dat het goed komt deze week, dat jullie dit samen kunnen afsluiten.'
'Ik hoop het.' zijn dochter knikte.
'Ik ben er voor je als je me nodig hebt.' dankbaar knikte hij. Voorzichtig drukte hij een kus op het kleine handje en hij keek toe hoe een van zijn tranen bij zijn kleine meisje achter bleef.