Puzzelstukjes

Puzzel 25

Die nacht kon Floris wederom de slaap niet vatten. Eva sliep onrustig dit keer, net zo onrustig als het in zijn hoofd was. Hij schrok toen ze ineens overeind schoot en verward om zich heen keek. 'Rustig maar Eef,' hij duwde haar zachtjes weer terug in het matras. 'Ga maar verder slapen.' Suste hij en direct vielen haar ogen weer dicht. Ze sliep weer. Ze was nooit bewust wakker geworden. Floris trok de deken verder over haar heen en drukte een kus op haar slaap. Hij wilde haar zo graag kussen. Hij wilde haar zo graag continu in zijn armen houden. Het kon niet, ze waren nu gewoon beste vrienden. Net zoals ze voorheen waren geweest.
Zuchtend stond hij op uit bed. Hij verplaatste zichzelf naar de gang waar hij naar zijn slaapkamer liep. Zijn slaapkamer waar hij toch niet sliep. Voorzichtig, zonder geluid te maken, schoof hij het bureau van de muur vandaan. Hij had de sleutel van zijn oude slaapkamer daarachter geplakt. Eva zou de sleutel daar nooit zoeken.
Zijn oude slaapkamer diende als een soort opslag. Voordat hij Eva uit het ziekenhuis mee naar huis had genomen had hij alle spullen daar neergezet. Alle spullen die een herinneren konden hebben. De artsen hadden hem geadviseerd haar niets te laten herinneren. Haar niets dat forcerend kon zijn te vertellen, haar niets op te dringen. Ze moest het allemaal uit zichzelf weer gaan herinneren. Alles zou moeten terug komen als zijzelf daar klaar voor was. Hij had gehoopt en misschien ergens ook wel verwacht dat het allemaal sneller zou gaan. Dat het minder zwaar zou zijn.
Hij trok de eerste doos open die hij zag staan. Oude dagboeken van Eva en wat oude foto's. Hij had de boeken niet gelezen, dat zou hij nooit doen. Maar hij wist dat Eva ze nu ook niet moest lezen. Dan zouden herinneringen terug komen waar ze nog niet klaar voor zou zijn. De foto's had hij voorheen nog nooit gezien. Hij was ze tegen gekomen toen hij Eva haar kamer had opgeruimd en leeggehaald. Het waren er niet veel, maar de kleine Eva deed hem glimlachen.
Hij pakte de volgende doos, het was degene die hij moest hebben. Foto's van hun twee, herinneringen van hun samen. Er was geen samen meer, al die tijd al niet meer. Floris liet zich op de grond zakken en bekeek de hele inhoud. Al die weken had hij de spullen gelaten voor wat het was. Hij probeerde er niet meer aan te denken en hij had het niet meer bekeken. Ze hadden al zoveel mooie herinneringen samen en hij wilde er nog zoveel meer met haar maken. Zuchtend bekeek hij alles. Het deed veel met hem maar dat wilde hij niet uiten. Dat zou het alleen maar moeilijker maken.
Floris dacht terug aan die middag. Hij was zelf over Fleur begonnen, hij had de vraag kunnen verwachten. Al die weken had hij geprobeerd er niet aan te denken, het maakte hem verdrietig. Verdriet dat hij wilde delen met Eva. Zijn Eva die het verdriet niet had omdat ze het niet meer wist.