Puzzelstukjes

Puzzel 23

Hij had zich naast de badkamerdeur op de grond laten zakken. Zijn hoofd liet hij al die tijd al in zijn nek tegen de muur aan rusten. Hij dacht na over wat er net gebeurd was. Hij wist niet of hij blij en positief hierover moest zijn of niet. Betekende het dat Eva langzaam aan weer dingen kon herinneren en dus haar geheugen beetje bij beetje terug kreeg of was ze gewoon heel erg in de war geweest. Zo had ze er wel uit gezien, zo kwam ze wel over. Misschien was ze wel heel erg in de war omdat ze niet wist waar de herinnering vandaan kwam. Omdat ze niet wist wat waar was en wat niet. De badkamerdeur ging open en gedoucht en omgekleed stapte Eva de gang in. 'Hé wat zit jij hier?' lachte ze verbaast. Ze liet zich naast hem op de grond zakken en keek hem nieuwsgierig aan.
'Ik wacht.'
'Waarop?'
'Op jou.' Glimlachte hij.
'Oh, waarom?'
'Omdat ik ook moet douchen.' Floris probeerde te glimlachen maar het lukte hem niet goed.
'Ik dacht dat jij voor mij was geweest? Anders had ik wat sneller gedoucht net.'
'Ik heb soep gemaakt, ik dacht dat jij eerst ging douchen. Maar je lag op bed.' Eva knikte.
'Ik was aan het wachten op jou.' Lang keek hij haar aan. Ze leek overtuigd van haar eigen woorden.
'Was je aan het wachten? Of dacht je dat je niet mocht douchen?' besloot hij eerlijk te zijn. Ze keek recht voor zich uit, naar haar slaapkamerdeur.
'Ik had gehoopt dat het een droom was.' zei ze eerlijk.
'Waarom?' Wilde Floris weten.
'Omdat ik me schaam voor mijn idiote gedoe.' Zei ze zachtjes. Floris legde zijn hand op haar knie.
'Je bent ook een klein beetje idioot, ik ben wel wat gewend met jou.' Grapte hij en zoals gehoopt lachte ze. Ze keek hem weer aan.
'Volgens mij ben jij ook best een beetje idioot.'
'Geen woord van gelogen.' Knipoogde hij en ze lachte weer. Haar onweerstaanbare lach.
'Je vind me niet raar?' wilde ze weten en hij schudde zijn hoofd. Ze knikte. 'Ik droom soms naar..' bekende ze.
'Wat droom je dan?' ze haalde haar schouders op.
'Ik weet het niet precies. Ik kan het niet altijd herinneren als ik wakker word. Het is gewoon naar..'
'Over je vader?' deed Floris een gok en bedachtzaam knikte ze.
'Ik denk het wel..' ze legde haar hand op die van hem, die nog steeds op haar knie rustte. Ze liet haar vingers tussen die van hem glijden. 'Het is al minder sinds jij bij me ligt.' Bekende ze.
'Gelukkig maar.' glimlachte hij en ze knikte.
'Floris de dromenvanger.' Glimlachte ze en hij lachte.
'Het klinkt prachtig Eef.'
'Ja toch.' Ze lachten samen. 'Ik noem je vanaf nu altijd zo.' Floris schudde lachend zijn hoofd en kneep in haar knie.
'Als je het maar laat, idioot.'