Puzzelstukjes

Puzzel 7

Terwijl hij het eten verder verzorgde nam ze even de tijd om hem te bekijken. Hij was groter als dat zij was. Hij had altijd een pak aan, wel altijd een andere kleur. Zijn jasje hing nu over de stoel. Zijn grijze haar zat redelijk wild maar dat vond ze wel wat hebben. De schoenen die aan zijn voeten zaten vond ze dan weer wat minder hebben. 'Wat heb je lelijke schoenen.' Zei ze haar conclusie hardop en hard lachte Floris. 'Is dat grappig?' hij knikte.
'Je hebt ze nooit mooi gevonden.'
'Oh. Dan heb ik in ieder geval daar nooit over gelogen.' Hij gaf haar een knipoog. Hij was zo blij om te horen dat ze nog steeds zichzelf was. Ook al wist ze dat zelf niet meer. Hij zou er voor zorgen dat ze alles weer kon herinneren. Hoe lang dat ook mocht duren.

Lang had ze van de warme douche genoten. Ze was er even aan toe geweest. Ze wreef de spiegel schoon waarna ze zichzelf bekeek. Ze kamde haar lange lokken uit de knoop. Nadat ze haar kapsel bestudeerd had kwam ze tot de conclusie dat de lokken vooraan een stuk korter waren dan de rest. Ze kamde het voor haar ogen, het kwam tot over haar neus. Ze kamde de helft opzij, maar eigenlijk vond ze dat niks. Ze ging opzoek naar een schaar en zonder na te denken knipte ze de helft van haar lokken af. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld. Dit was een stuk beter.

Ze inspecteerde zichzelf verder. Ze bekeek haar oren, waar gaatjes in zaten. Links één, rechts drie. 'Floris!' riep ze, ze wilde weten of ze oorbellen had die aan haar oren hoorde. Terwijl ze zich omdraaide viel haar blik op haar schouder in de spiegel. Ze bleef staan en ze probeerde haar hoofd ze ver mogelijk te draaien zodat ze haar schouder goed kon ze. Ze probeerde de tekening van haar schouder te vegen maar het zat vast. Het zat in haar huid. Diep dacht ze na om een redenen te vinden maar ze kon niks vinden. Ze voelde hoe de pijn in haar hoofd erger werd, ze voelde hoe haar hoofd begon te duizelen. Ze greep haar hoofd vast en ze probeerde zich te concentreren op haar ademhaling maar die versnelde alleen maar. Waarom wist ze niks? Ze wilde zoveel dingen weten. Langzaam werd het zwart voor haar ogen. Ze probeerde het nog weg te knipperen.
'Eva!'