Puzzelstukjes

Puzzel 47

Stapje voor stapje bekeken ze alle foto's. Ze huilden veel samen, maar dat was goed. Eva was blij met de oneindig veel foto's die hij had van hun meisje. Daar was ze hem eeuwig dankbaar voor. 'Op dat dekentje lag ze toch meestal?' vroeg ze en ze wees op de foto naar het dekentje in het kistje waar de baby op lag. Hij knikte.
'We hebben er twee van. Ze heeft op allebei veel gelegen. Eentje heb ik haar meegegeven, eentje heb ik bij me gehouden.' Eva knikte en hij zag opluchting in haar ogen.
'Fijn,' Vond ze. 'Zo hebben we toch nog iets van haar.' Hij knikte. Dat was ook de reden waarom hij dat had gedaan. 'Ze is gelukkig niet alleen.' lachte ze door haar tranen heen om de bende knuffels die bij haar in het kistje lagen.
'Fleur.' Verklaarde Floris en hij lachte mee.
'Ik wil haar ontmoeten Floris.'
'Dat gaan we doen.' Beloofde hij. 'Snel.' Ze bekeek de volgende foto, de laatste die hij had mee genomen. Het kistje was dicht. 'Dit waren ze Eef.' Eva zuchtte diep en ze liet haar hoofd weer tegen zijn schouder aan rusten.
'Dankjewel.' Fluisterde ze. Hij drukte een kus op haar hoofd en hij sloeg zijn armen weer stevig om haar heen.

'Ik begrijp het alleen nog niet helemaal denk ik..' begon Eva twijfelend.
'Wat niet?' haar hand lag in die van hem en geruststellend streelde hij over de rug van haar hand.
'Waarom je niet gewoon eerlijk kon zijn toen ik vragen had..' er volgde een stilte. Eva keek naar hem, Floris keek naar de brandende kaarsjes die ze voor hun dochter hadden aangestoken.
'Toen je eindelijk uit je coma ontwaakte..' begon hij en hij dacht nog een keer na over hoe hij het zou verwoorden. 'Je wist je eigen naam niet eens meer.' hij wendde zijn blik af naar haar. Ze knikte. 'Je was niet maar een klein stukje geheugen kwijt, niet een klein stukje van je leven. Je kon je niet alleen het ongeluk niet meer herinneren en de paar dagen ervoor.. Je kon helemaal niks herinneren.' hij slikte zijn tranen weg.
'Weet je hoe eng dat is?' fluisterde Eva.
'Ik weet hoe eng dat voor mij was, maar dat zal vast niet zo erg als voor jou zijn geweest.' schudde hij zijn hoofd. 'Als ik je ineens uit het niets met dit zou confronteren, iets dat zo traumatisch voor jou is..' want dat was het. Dat wisten ze beide, ook Eva wist dat nu. 'We hadden geen idee hoe je daar op zou kunnen reageren. De kans was heel groot dat de beschadiging voor altijd zou blijven.. Dat het nooit meer goed zou komen.' zei hij. 'En toen je er naar vroeg.. Ik kon het niet. Ik durfde het niet. Ik had op dat moment een heel klein stukje van jou terug, ik wilde je niet opnieuw verliezen. Misschien zou het dat keer dan voorgoed zijn.' Eva wist niet hoe ze hierop moest reageren. Ze veegde voorzichtig een van zijn tranen weg. 'Ik ben toen in één week alles kwijt geraakt. Mijn kind, mijn grote liefde..' hij liet zijn hoofd hangen. 'Het spijt me.' Eva slikte haar tranen weg.
'Ik was vanmiddag boos omdat ik het niet begreep..' Fluisterde ze. '..ik snap het nu, ik kan het je niet kwalijk nemen.' stelde ze hem gerust. Ze kroop nog dichter tegen hem aan. 'Je verliest me niet nog een keer hè, ik zal altijd bij jou blijven zoals jij dat bij mij hebt gedaan.. Dat beloof ik.' hij glimlachte.
'Daar hou ik je aan Eef..' Hij kuste haar hand voorzichtig. 'Ik kan dit namelijk echt niet nog een keer.' hij sloeg zijn armen om haar heen en ze knuffelde elkaar stevig.
'Dat hoeft ook niet.' fluisterde ze. 'Nooit meer. We blijven samen, voor altijd.' beloofde ze. Ze wist het namelijk zeker. Dat voelde ze ineens. Hij knikte en drukte een kus op haar schouder.