Puzzelstukjes

Puzzel 33

Zoals elke avond was ik in de vensterbank gaan zitten. Vanaf hier had ik perfect uitzicht op de sterren en de maan. Uren achter elkaar zat ik zo. Gewoon kijken, niets doen. Niets proberen te denken. Het gaf me rust.
'Ga je zo slapen lief, het is al laat.' Met een klop op de deur wandelde hij de slaapkamer binnen. Ik knikte, zonder hem aan te kijken. De maan had nog steeds mijn aandacht. Ik voelde hoe hij mijn koude lege mok uit mijn handen nam en inruilde voor een heet glas thee. Ik glimlachte tegen het raam, maar ik wist dat hij het had gezien. Zijn lippen drukte een kus op mijn voorhoofd en zijn hand ging door mijn haar. Zoals hij altijd deed, zoals ik dat altijd fijn vond.

'Eef, kom op.' Verward keek ik op van de harde stem die de stille ruimte ineens vulde. 'Het is half drie. Kom slapen.' Zei hij dwingend. Ik was nog in de ban van het heelal en had even tijd nodig te oriënteren waar ik nou precies was. De kamer was donker, mijn kopje thee was allang door hem opgeruimd. Hijzelf was een paar uur geleden al naar bed gegaan. Al vijf keer had ik gezegd ook te komen, maar ik had het nog altijd niet gedaan. 'Kom slapen. Of moet ik je halen.' Bromde hij. Glimlachend kroop ik van de vensterbank. Ik ontdeed mijzelf van mijn joggingbroek en ik kroop naast hem in bed. Direct warmde hij zijn koude voeten op aan mijn warme benen. Het deerde me niet eens meer, stiekem vond ik het fijn. Het was vertrouwd.
'Ik ben er al, brombeer.' Ik kuste zijn neus.
'Ik geef je nog eens op voor een reis naar de maan.' Hij trok mij dicht tegen zich aan en hij boog nog even over me heen. Mijn buik werd zoals elke avond uitgebreid welterusten gekust. 'Maar wel pas als ik dit kleintje in mijn armen heb.'
'Oh, dan mag ik oprotten?' zei ik direct en hij grinnikte.
'Liever niet. Maar jij bent ineens zo gefascineerd door dat ding.' Hij gaapte en onze vingers vlochten samen ineen.
'Alles is ineens zo erg aan het veranderen.. Het geeft me rust. Ik vind het fijn.' Fluisterde ik.
'Dat weet ik toch lief.' Zei hij en hij drukte een kus op mijn schouder. 'Maar het geeft mij rust als je gewoon normaal gaat slapen. Straks kunnen we niet meer slapen.'
'Ik zal er op letten.' Beloofde ik. Al wisten we allebei dat hij me toch elke avond naar bed moest blijven sturen.