Puzzelstukjes

Puzzel 16

Hij moest weer aan het werk, halve dagen om te beginnen. Zodat hij op tijd terug bij haar thuis zou zijn om voor haar te koken. Voordat hij naar zijn werk moest had hij haar nog gewekt aan haar bed voor een ontbijtje. Hij ruimde de spullen nog op terwijl zij aan tafel was blijven zitten. 'Floris?'
'Ja lief,' hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. 'Lieve Eef,' maakte hij er snel van en met een glimlach draaide hij zich naar haar om. Ze lachte, haar ogen straalde.
'Jij werkt ook bij de politie toch?' hij knikte. Dat had hij haar die dag ervoor verteld toen hij met de mededeling kwam dat hij weer moest gaan werken. Ze had toen alleen geknikt waarna ze was gaan slapen, vandaar dat haar vragen nu pas kwamen. 'Waren wij dan ook collega's?' Floris knikte opnieuw.
'Klopt.' Zei hij erbij.
'Hoe lang al?'
'Sinds ik uit Amsterdam ben gekomen.'
'Daarom praat je anders dan de andere mensen.' Het was haar allang opgevallen maar ze had het niet kunnen plaatsen. Hij lachte.
'Dan welke mensen?'
'Die ons drinken komen brengen. Of ijs. Of eten.' Somde ze op en hij gaf haar een knipoog.
'Ik moet nu gaan, ik doe nog boodschappen voordat ik terug kom.'
'Kunnen we niet samen boodschappen doen?' vroeg ze en hij knikte.
'Dat is goed. Bel je me, als er iets is?'
'Waarmee?' vroeg ze onzeker. 'Ik bedoel, ik heb geen telefoon.'
'Boven op je nachtkastje, heb ik net neergelegd.' Ze knikte.
'Oké.'
'Bellen hè. Maakt niet uit om wat.' Hij kneep kort in haar schouder waarna hij vertrok.

Eenzaam zwierf ze door haar huis. Ze had geen idee wat ze moest gaan doen nu Floris er niet was. De laatste weken was hij continu bij haar geweest, zelfs als ze overdag sliep. Ze probeerde de deur naast haar slaapkamer nog een keer maar nog altijd zat het op slot. 'Stomme deur.' Ze gaf er een duw tegen aan een liep maar door naar haar slaapkamer. Ze merkte dat nu ze de ruimte had om na te denken ze dat ook deed. Ze probeerde het niet teveel te doen maar het ging vanzelf. Ze wilde zoveel weten, ze wilde alles weten, maar ze had er zelf geen antwoord op.
Na veel gedraaid te hebben op bed pakte ze de telefoon van het nachtkastje. Haar telefoon, volgens Floris. Ze drukte het telefoonboek open, er stonden maar drie namen in. Floris, Marion, Romeo. Met de bijbehorende nummers. Ook daar kon ze geen antwoord vinden dus. Ze zocht alles in haar telefoon door maar ze kon helemaal niets vinden wat een antwoord voor haar had. Zelfs de map met foto's was leeg. Ze had niet eens foto's met herinneringen. Ze had dus alleen de herinneringen in haar hoofd, de herinneringen die ze niet meer wist.