Puzzelstukjes

Puzzel 40

'Hoe kom je hier binnen?' was het eerste wat in hem op kwam. Onbegrijpend keek ze hem aan.
'Wat zijn dit voor spullen?' wilde ze weten. 'Waarom staat het hier?' hij slikte. 'Nou?' de blik in haar ogen veranderde. Ze spuwde bijna vuur. 'Heb je tegen mij gelogen? Al die tijd?' Floris wist niks te zeggen. Het overviel hem. Hij wilde het niet nog erger maken. 'Zijn dit de spullen van mijn baby?' ze wist dat het zo was, maar ze wilde dat hij het zou bevestigen. Floris knikte. 'Ga weg.'
'Nee, ik..'
'Ga weg Wolfs.' Het was de eerste keer dat ze hem met zijn achternaam aansprak. 'Donder op. Ga mijn huis uit.' Floris stond versteent. 'Ga weg! Ik dacht dat je mijn vriend was.' de tranen stonden in haar ogen. 'Waarom lieg je hier over?'
'Eef..'
'Wat?' de tranen liepen nu over haar wangen. 'Ik dacht dat ik jou kon vertrouwen. Ik dacht dat ik iets voor jou betekende. Blijkbaar niet.' snikte ze.
'Jawel. Alsjeblieft laat het me uitleggen.' Hij smeekte bijna. Hij had geen idee wat hij anders moest doen. Eva schudde haar hoofd.
'Ik wil gewoon dat je weg gaat.' Kwaad trok ze de deur achter zich dicht en ze stampte naar haar slaapkamer. Ze hoefde hem niet meer te zien.

Huilend lag ze op bed. Ze had een kind, en iedereen had dat voor haar verzwegen. Floris had dat voor haar verzwegen. Hij had gelogen, telkens weer. Meteen begon ze te twijfelen over alles wat hij had verteld. Helemaal aan de dingen die hij had verteld sinds hij had beloofd honderd procent eerlijk tegen haar te zijn. Was dat allemaal wel eerlijk geweest?
Zacht werd er op de deur geklopt. Ze wist direct dat het Floris was en geschrokken schoot ze overeind. Ze dacht dat hij allang weg was, zoals ze hem had gezegd te doen. 'Ga nou weg!' riep ze boos. De deur ging open. 'Wat begrijp je daar niet aan?' kwaad veegde ze haar tranen weg. Floris kwam binnen met een stapel foto's in zijn handen geklemd. Ze zag dat zijn ogen rood waren van het huilen en dat probeerde ze te negeren. Ze wilde geen medelijden met hem hebben.
'Ik wil je heel graag deze foto's laten zien. En vertellen over de baby. Wat er is gebeurd en waarom ik had besloten niet helemaal eerlijk tegen je te zijn.' zei hij zacht.
'Waarom ga je nu dan ineens wél eerlijk zijn? Moet ik dat geloven?' wilde ze weten. Hij negeerde haar vraag, kwam verder naar binnen en ging bij haar op bed zitten. Hij gaf haar de eerste foto van het stapeltje, een foto waar zij zichzelf op zag. Ze zat op een bankje in een bos. Aan haar wilde haren te zien waaide het hard die dag.
'We hadden net de eerste echo gehad. We hebben daarna een rondje op de motor gemaakt en heel lang heb je zo gezeten. Je kon het nog niet geloven.' Ze keek hem aan. Hij huilde, al probeerde hij zich groot te houden. 'Ik heb anderhalf uur ongestoord naar je mogen kijken. Mogen fantaseren over onze toekomst samen, met z'n drietjes..' hij glimlachte flauw. Hij had over alle mogelijke opties gefantaseerd. Behalve over wat de werkelijkheid nu op dit moment was.
'Onze baby?' vroeg ze ongelovig en hij knikte. 'Wat is er gebeurd met de baby?' fluisterde ze en het bleef even stil.
'Je was precies negenendertig weken zwanger en.. ineens voelde je haar niet meer bewegen. Je maakte je zorgen, we zijn gelijk naar de verloskundige gegaan..' hij slikte en een traan rolde over zijn wang. 'Haar hartje was gestopt met kloppen.'