Puzzelstukjes

Puzzel 15

Verbaast had ze geglimlacht toen hij haar voorstelde een rondje op de motor te maken. Ze had er geen idee van gehad dat hij zo'n ding had staan, laat staan dat het zijn hobby was te toeren. Ondanks de verbazing was ze wel enthousiast achterop gestapt. Ze had er zin in, ze wilde graag bij hem achterop zitten.
Ze voelde zich vrij door de wind die langs hun heen ging. Ze gingen vooruit zonder dat zij daar iets voor hoefde te doen, het voelde alsof ze zweefde. Ze klemde haar armen steeds steviger om Floris heen. Het deerde hem niet, hij vond het fijn haar weer zo dichtbij te voelen. Het was net alsof er niets was veranderd, alsof dit een ritje was zoals ze die altijd al maakte.
Hij vond het moeilijk dat hij toch nog steeds een soort van vreemde voor haar was. Dat ze echt nergens meer een idee van had, geen idee van hun samen. 'Stap je af?' grinnikte hij toen hij al even was gestopt maar er geen beweging in Eva kwam.
'Oh ja.' Gelijk stapte ze af. Ze was even ver in gedachten geweest waardoor ze het niet door had gehad. 'Het is mooi hier.' Concludeerde ze nadat ze even in het rond had gekeken. 'Rustig ook.' Floris knikte.
'Daarom kom ik hier graag.' Daarom kwamen hun samen hier graag. Zodat ze met z'n tweeën konden zijn, buiten huis.
'Snap ik.' Knikte ze. Hij had het kleedje uit de tuin mee genomen en legde het hier op het gras. Ze glimlachte blij.

Uren lagen ze samen op het kleed in het gras. Ze keken naar de wolken en lachte samen om van alles en om niets. 'Floris?'
'Ja?' hij draaide zijn hoofd naar haar toe. Zij staarde nog steeds de lucht in en hij kon een glimlach niet onderdrukken. 'Wat is er Eef?' ze haalde haar schouders op, wende haar blik nog steeds niet naar hem.
'Ik voel me altijd zo gek bij jou.' Sprak ze haar gedachten hardop uit.
'Wat bedoel je met gek?'
'Dat weet ik niet.' Opnieuw haalde ze haar schouders op. Floris liet zijn hand voorzichtig in die van haar glijden. Hun handen lagen al die tijd al zo dicht bij elkaar en hij moest dit nu gewoon doen, zonder over eventuele gevolgen na te denken. Ze verstijfde even maar ontspande vrijwel direct weer. 'Ik heb het gevoel alsof ik je ken, alsof we dit allemaal al eerder hebben gedaan. Alsof ik al zo vaak met je heb gepraat en alsof ik al zo vaak zo dicht bij je heb gelegen.' Ze zuchtte. 'Maar ik kan het me niet herinneren.' Ineens draaide ze haar hoofd naar hem toe. Haar ogen stonden vragend, zoekend en misschien zelfs hulpeloos. 'Ik weet het niet meer. Ik weet niet wat het is, wat ik voel.'
'Wat voel je dan?' hij voelde dat dit een stap in de goede richting was, een hele grote stap.
'Ik weet het echt niet.' Zei ze zachtjes. 'Voel jij ook iets?' ze wilde een duidelijk antwoord, maar het enige wat ze kreeg was een zacht kneepje in haar hand en een glimlach.