Puzzelstukjes

Puzzel 20

Vandaag was ze er wel klaar voor geweest, ze hadden een nieuwe poging gedaan. Opnieuw had ze Marion ontmoet. Dit keer zonder Romeo en op een terrasje. Marion had helemaal niet gek op gekeken van alle vragen die ze had en ze had overal op geantwoord. Eva had haar ook vragen gesteld waarvan ze het antwoord al wist, omdat Floris die al had beantwoord, maar ze wilde toch een soort van bevestiging hebben. Floris was van binnen opgelucht dat hij altijd alles met Marion had besproken en alles had verteld, zodat zij zijn antwoorden wist. Hij wilde niet liegen tegen Eva maar voor sommige dingen was het beter om het niet te weten, of niet alles.
'Dankjewel Marion, voor je tijd.' Bedankte Eva haar toen Floris naar binnen ging om hun lunch af te rekenen.
'Dat is geen probleem Eva,' glimlachte ze. Eva glimlachte terug, al had ze nog steeds het gevoel alsof ze tegenover een vreemde vrouw zat. 'Als je nog eens vragen hebt, stel ze maar. Je hebt mijn nummer toch?'
'Ja, ik geloof het wel.' knikte ze. 'En anders vraag ik Floris om je nummer. Die heeft hij wel.' Marion knikte.
'Ga je mee Eef?' alle indrukken waren vermoeiend voor haar en dat wist hij als geen ander. Ze knikte. Zij wist ook dat het tijd was weer te rusten. Ze baalde er van dat ze dat zoveel moest doen, maar ze wist dat het goed voor haar was.
'Ja, ik kom.' Knikte ze. Marion zwaaide naar haar en ze zwaaide terug waarna ze met Floris mee liep.
'En?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Ging goed, toch?' vond ze. Hij knikte.
'Zeker.' In stilte wandelde ze verder.

'Eef?'
'Ja?' ze draaide zich om in bed zodat ze hem aan kon kijken. Hij had zijn eigen kamer gekregen, maar eigenlijk sliep hij nog altijd bij haar. Net zoals nu. Het was pas middag, toch was hij met haar mee gegaan.
'Is er eigenlijk al iets..' hij stopte even met praten, hij wist niet zo goed hoe hij het moest vragen, of het wel zo'n goed idee was.
'Of ik me iets herinner?' gokte ze en hij knikte. 'Nee.' Spijtig schudde ze haar hoofd. 'Soms denk ik iets te herkennen of eerder te hebben gehoord.. Ik weet het niet goed. Het is verwarrend want ik weet niks zeker. Sorry.'
'Geen sorry, gek.' Hij glimlachte en hij pakte haar hand vast. 'Geen sorry, nooit.'
'Oké.' Knikte ze. 'Het is gewoon verwarrend. En ik wil zo graag alles weten.' Hij knikte. Dat wilde hij ook, voor haar. Hun vingers verstrengelde samen. 'Ik wil weten waarom ik wil dat je bij me ligt 's nachts..' zei ze zacht. 'Dat weet alleen ik maar ik heb er geen antwoord op.'
'Omdat het gezelliger is dan alleen.' lachte hij en ze knikte met een glimlach.
'Dat sowieso.' Ze had het gevoel dat dat niet de enige redenen was, maar ze wist nog niet of ze hem dat durfde te zeggen. Misschien zou hij dan niet meer bij haar willen liggen.