Puzzelstukjes

Puzzel 27

Ze was die ochtend gaan hardlopen. Het was haar zwaar gevallen omdat ze geen conditie had. Daarom vond ze het een goed plan elke dag een stukje te doen, zo kon ze het gaan opbouwen. De rest van de ochtend had ze maar gewandeld. Zo was ze toch buiten, zo had ze toch iets te doen. Ze had er niet zo'n zin in binnen te hangen. Ze kon helemaal niets thuis, er was helemaal niets om te doen. Zeker niet als Floris niet thuis was om haar gezelschap te houden.
Ze had zich even op een bankje laten zakken. Ze had geen idee waar ze zich nu bevond maar ze wist wel dat ze op haar weg terug naar huis was. Ze was hier in het begin al langs gelopen. Ze bekeek alles om zich heen. Alle bomen, de eendjes, de kinderen die in het gras en in de toestellen speelde. Ze had nog steeds het gevoel dat Floris tegen haar had gelogen toen ze hem had gevraagd of ze kinderen had. Waarom wist ze niet. Waarom zou hij zoiets verzwijgen voor haar. Daar had hij toch geen reden voor? 'Hé Eva!' hoorde ze een vrolijke stem achter zich. Ze herkende de rode krullen en de bijbehorende glimlach. Het was Marion, haar collega. Romeo liep naast haar, haar andere collega.
'Hi,' glimlachte ze. Ze schoof een stukje op zodat er ruimte was voor hun om te zitten.
'Ben je aan het hardlopen?' vroeg haar collega belangstellend en ze knikte.
'Het is wel zwaar.. Geen conditie.' Zei ze en Marion lachte.
'Dat komt wel. Rustig weer opbouwen.'
'Weer?' vroeg Eva verward. Marion wisselde kort een blik met Romeo. 'Oh, ja.' Ineens herinnerde Eva zich weer dat Floris wel eens had verteld dat ze deed hardlopen, dat ze daar gek op was. 'Floris verteld soms zoveel dat ik het niet meer weet.' Zei ze verontschuldigend.
'Dat snap ik. Soms een beetje teveel informatie zeker?' ze knikte.
'Weten jullie misschien waar ik ben?' vroeg ze onzeker. Maar ze vroeg het direct, zodat ze zich niet meer kon bedenken.
'Het stadspark.' Gaf Romeo antwoord.
'Die kant richting de Ponti hè?' vroeg ze terwijl ze in de richting wees waar ze vandaan was gekomen. De twee agenten knikten tegelijk. 'Oké, dan heb ik het goed onthouden.' Glimlachte ze.
'Het politiebureau is hier achter, ben je daar al langs geweest?' vroeg Marion en Eva schudde haar hoofd.
'Floris vind dat geen goed idee.' En daar luisterde ze maar naar. 'Ik wil wel eens langskomen, misschien dat ik me dan meer kan herinneren. Maar Floris vind dat dus te gevaarlijk.'
'Floris weet wel wat goed voor je is hoor Eva. Als je er aan toe bent, dan komt het wel.' knikte Marion. Eva zuchtte en knikte. 'We moeten weer door, moeten we met je mee lopen naar huis?'
'Nee hoor, ik vind het wel.' schudde ze haar hoofd. 'Ik wil jullie niet langer ophouden.' Ze zeiden elkaar gedag en de twee liepen weer verder. 'Marion?' direct draaide Marion zich terug naar Eva. 'Laat maar.' schudde die snel haar hoofd.
'Wat is er?' zag Marion dat ze ergens mee zat. Ze liep de paar stappen terug en Eva zuchtte diep.
'Wil je eerlijk tegen me zijn?' wilde ze weten.
'Tuurlijk.'
'Echt eerlijk.' Marion knikte en Eva besloot het haar toch te vragen. Ze moest het zeker weten. Ze moest weten of Floris tegen haar loog. 'Heb ik kinderen?'
'Nee,' Marion schudde resoluut haar hoofd. Misschien zelfs te snel. Toch was Eva blij met dit antwoord.
'Oké. Dankjewel.' Knikte ze opgelucht. Marion glimlachte naar haar en liep weer door.