Puzzelstukjes

Puzzel 26

'Goedemiddag,' vrolijk begroette ze hem toen hij thuis was gekomen. Ze had hem die ochtend niet meer gezien, hij was al vroeg naar zijn werk vertrokken. Ze had lunch voor hun klaar gezet, simpele broodjes met simpel beleg en ze had gelukkig niet lang op hem hoeven wachten. De regen had plaats gemaakt voor de zon zodat ze weer buiten aan de picknicktafel konden zitten.
'Hé Eef,' begroette hij haar met een glimlach terug. 'Hoe gaat het?'
'Goed hoor.' knikte ze.
'Ja? Je was onrustig vannacht..'
'Hoe weet jij dat nou? Je was er helemaal niet vannacht.' Haalde ze haar schouders op. Vragend keek hij haar aan. 'Toen ik wakker werd, was je er niet.' Verklaarde ze.
'Ik kon niet goed slapen. Ik heb in de keuken nog wat zitten werken.' loog hij.
'Oh,' ze knikte begrijpelijk. 'Heb ik je wakker gehouden dan?'
'Nee hoor.' verzekerde hij haar met een knipoog.
'Wat wil je op je broodje?'
'Doe maar ham.' Zei hij toen hij zag dat hij maar weinig keuze had. Floris keek toe hoe ze het broodje met haar handen openscheurde, een dikke laag boter erop smeerde en het belegde met drie plakjes ham. Het deed hem lachen.
'Niet goed?' Eva kon zijn lach niet gelijk plaatsen.
'Jawel.' Knikte hij. Hij vond het heerlijk om te zien dat ze nog steeds dezelfde Eva was. 'Dankjewel.' Zei hij toen ze hem het broodje gaf.
'Waarom lach je dan?' vroeg ze, ietwat onzeker. Hij deed het vaker, zonder de redenen te vertellen. 'Lach je me uit?'
'Ik lach je niet uit Eef. Nooit.' Zei hij direct. 'Ik vind het fijn om te zien dat je nog steeds hetzelfde bent. De zelfde handelingen op dezelfde manier doet zoals je altijd deed.' Besloot hij eerlijk te zijn.
'Oh.. Dat weet ik zelf niet.' Zei ze verontschuldigend. Alsof ze zich moest verontschuldigen.
'Dat weet ik toch.' Knikte hij. 'Maar ik zie het en ik merk het. Dat vind ik fijn.' Herhaalde hij. Ze glimlachte. Ze had geen idee hoe ze hierop moest reageren.

Aangezien het weer mooi weer was konden ze weer op een terrasje gaan zitten. Eva nam het gebruikelijke, chocolade ijs en een chocomel. Floris had alleen koffie besteld. 'Ik denk dat ik ga hardlopen, als jij toch bent werken.' Zei Eva terwijl ze een hap nam.
'Goed idee.' Vond Floris.
'Ja?' hij knikte. 'Ik word gek van dat thuis zitten, alleen. Niks te doen. Ik heb al vier keer het hele huis gepoetst deze week. Onnodig.' Hij lachte, natuurlijk wist hij dat allang. 'Ik weet alleen niet welke weg ik moet nemen.. Straks weet ik niet meer waar ik ben.'
'Dat zal wel meevallen. Als je oplet welke weg je loopt, neem je dezelfde weer terug.' toch twijfelde ze. 'En anders bel je maar. Dan kom ik je halen.'
'Hoe dan? Als ik niet weet waar ik ben?'
'Ik traceer je wel.' lachte Floris. 'Komt goed Eef. Ik vind het een heel goed idee van je.'
'Ik heb er zin in.' Glimlachte ze blij. 'Ga je eens mee anders?'
'Nou.. Nee hoor.' Schudde hij zijn hoofd. Ze lachte en bood hem een hap van haar ijs aan. Glimlachend nam hij die aan.