Puzzelstukjes

Puzzel 21

'Wat gaan we doen vandaag?' met natte haren van de douche die Eva net had genomen kwam ze beneden. Het was nog vroeg maar ze was al wakker. Floris daarin tegen had moeite met zijn ogen open houden.
'Wat wil je doen?' besloot hij het aan haar over te laten. Hij gaapte. Hij had die nacht geen oog dicht kunnen doen, hij had alleen maar kunnen toekijken hoe vredig zij lag te slapen.
'Niet iets actiefs, zo te zien. Wil je koffie?' ze wist dat hij dat altijd dronk.
'Graag.' Knikte hij. Toen hij haar uit bed had horen gaan was hij er ook maar uit gegaan om het ontbijt alvast klaar te kunnen zetten.
'Zullen we buiten ontbijten? Vanmiddag wordt het slecht weer.' zei ze. 'Dat zei je gisteren toch?' hij knikte en glimlachte.
'Klopt.' Hij vond het een goed idee. Hij nam de boordjes, het beleg en de borden alvast mee en zij volgde met koffie en chocomel. De tempratuur was aangenaam, omdat het nog zo vroeg in de ochtend was.
'Ik ga niet de hele dag binnen zitten hoor, dat is niets voor mij.' Zei ze en hij zag dat ze nadacht over haar eigen woorden. 'Denk ik?' hij knikte. 'Niets voor mij dus.' Bevestigde ze. 'Dus, wat gaan we doen?'
'Even wakker worden en koffie drinken.' Floris kon er eigenlijk nog niet over na denken. Zijn kopje en haar glas tikte tegen elkaar en Eva grinnikte.
'Slecht geslapen?'
'Mwha.' Zei hij vaag terwijl hij zijn schouders ophaalde.
'Hoe komt het?' ze klonk bezorgd. Hij keek haar aan, lang. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. 'Wat?' Floris schudde zijn hoofd en glimlachte.
'We bedenken zo wel wat, goed. Ik heb eerst even een bodem nodig.' Ze bood hem het broodje kaas aan dat ze net had gemaakt. Haar broodje kaas. Met een glimlach nam hij het aan. 'Heerlijk Eef.' Ze glimlachte en knikte.
'Dat dacht ik nou ook.'

Samen rende ze het laatste stuk door de regen. 'Waarom neem je ook geen paraplu mee.' verweet ze hem lachend voor de derde keer.
'Had er effe zelf aan gedacht.' Lachend gaf hij haar een duwtje. Het kwam voor haar zo onverwachts dat ze haar evenwicht verloor. Snel greep Floris haar bij haar arm en hij trok haar zo snel overeind dat ze tegen zijn borst werd aangetrokken.
'Sorry.' Ze duwde zichzelf een stukje bij hem vandaan terwijl hij haar nog steeds vasthield.
'Gaat het?' ze knikte waarna ze lachte.
'Je moet niet duwen.'
'Jij moet niet vallen.' Grijnsde hij.
'Jij moet gewoon niet duwen.' Hield ze vol en ze gaf hem een klap tegen zijn borst. Gelijk trok hij haar aan haar armen weer tegen zich aan.
'Gaan we klappen?' ze lachte onschuldig. Even vergat hij alles wat er de afgelopen weken was gebeurd. Even leek het weer net zo fijn als voorheen. De regen stroomde over hun heen maar dat deerde hun beide ineens niet meer. Eva vond het fijn zo dicht tegen hem aan te staan.
'Dankjewel, voor de film. Het was leuk.' Zei ze zachtjes en hij knikte. 'Maar de volgende keer moet je wel een paraplu mee nemen.' Hij schoot in de lach en zijn greep verslapte om haar armen. Hij besefte ineens hoe ze stonden.
'Kom, voordat je straks ziek bent.' Hij glimlachte en liep verder.