Puzzelstukjes

Puzzel 11

Ze had geslapen, maar eigenlijk had ze daar niet zoveel zin in gehad. Ze wilde nog zoveel meer weten. Toen ze weer naar beneden kwam had ze Floris in het tuintje gevonden. Het was niet groot, er stond een picknicktafel en er was nog net genoeg ruimte voor een kleedje op de grond. Floris legde het net neer toen ze naar buiten kwam. 'Hé, je bent er al.' Zei hij opgewekt. 'Heb je trek? Ik heb lunch gemaakt.' Ze knikte en hij gebaarde dat ze kon gaan zitten.
'Picknicken?' Vroeg ze en hij lachte toen hij met de spullen terug naar buiten kwam. 'Doen we dat altijd?'
'Soms. Als het mooi weer is, zoals nu.' verklaarde hij.
'Ben je hier altijd?' het bleef even stil.
'Ik ben hier vaak.' Knikte hij, zoals hij vanmorgen al had verteld. 'Vind je dat erg?'
'Weet ik niet.' Ze lachte even. 'Ik vind het raar.' Besloot ze.
'Vertel maar waarom.' Zei hij en onderzoekend keek ze hem aan. Hij leek er geen problemen mee te hebben dat ze het raar vond.
'Je hebt toch wel betere dingen te doen?' haalde ze haar schouders op en ze nam de boterham die hij voor haar had klaargemaakt aan.
'Zoals?'
'Nou gewoon.. Vrienden, familie? Een vrouw? Werk?' haalde ze opnieuw haar schouders op, hij kreeg een glimlach.
'Ik heb geen vrouw, geen vriendin, geen familie, niet echt vrienden en ik heb verlof van het werk.' Zorgverlof, maar dat vertelde hij er maar niet bij.
'Niet?' verbaast keek ze hem aan. 'Helemaal niemand?' hij schudde zijn hoofd.
'Ik heb jou,' glimlachte hij en ze lachte.
'We hebben in ieder geval elkaar.' Zoals ze had begrepen had zij ook verder niemand. 'Dus we zijn een soort van alleen op de wereld, met z'n tweetjes?' ze lachte om haar eigen woorden en ze liet zich achterover op het kleed vallen. De lucht was strakblauw en ze werd er blij van door er naar te kijken.
'Zo iets.'
'Gezellig.' Vond ze. 'Maar hoe kan dat nou? Geen vriendin?' hij lachte.
'Hoezo is dat verbazingwekkend?'
'Nou gewoon.' Ze wende haar blik af van de lucht om het op hem te richten. 'Je bent toch leuk.' Zijn hart maakte een klein sprongetje.
'Vind je?' Vroeg hij zo neutraal mogelijk en ze lachte, licht blozend.
'Ja. Je bent lief, je zorgt goed voor me. En je maakt me aan het lachen, ook al vind ik het alles behalve grappig dat ik geen geheugen meer heb.' Glimlachte ze. Haar glimlach liet hem smelten van binnen, zoals alleen die van haar dat kon. 'En soms ben je heel vervelend, als je geen antwoord geeft op mijn vragen.' ze lachten samen.
'Jij bent ook leuk.' Zei hij en Eva glimlachte blij. 'Ook al weet je dat zelf niet meer..'