Puzzelstukjes

Puzzel 9

Zoals hij had beloofd was hij die dag erna er weer. Hij had het ontbijt al klaar staan toen ze naar beneden was gekomen. 'Hoe kom je binnen?' verward was ze onderaan de trap blijven staan.
'Ik heb een sleutel.' Zei hij voorzichtig en ze knikte. Dat was waar ook, dat had hij die dag ervoor nog verteld. 'Heb je kunnen slapen?'
'Jawel. Ik heb alleen erge hoofdpijn.' Zei ze en ze schoof aan tafel. Twee broodjes kaas en een glas thee stonden al voor haar klaar.
'Wil je een paracetamol?'
'Misschien straks.' Besloot ze. Misschien zou de hoofdpijn vanzelf wegtrekken. Floris ging tegenover haar zitten en samen begonnen ze aan het ontbijt. 'Eva.' Zei ze ineens uit het niets, met haar mond nog vol. Vragend werd ze aangekeken. 'Dat riep je, toen ik viel.' Ze had nog niet kunnen nadenken aan die avond ervoor, al die tijd had ze geslapen. Langzaam knikte hij. 'Heet ik zo?' opnieuw knikte Floris.
'Wist je dat niet meer?' ergens had hij het geweten, daarom had hij haar al die tijd nog niet bij haar naam genoemd. Nu knikte zij langzaam.
'Stom hè.' Resoluut schudde hij zijn hoofd.
'Je bent alles kwijt, dan is het niet stom dat je ook je naam niet meer weet.' Vond hij.
'Hm.' Ze was het er niet helemaal mee eens. 'Eva dus. En Floris.' Hij knikte. 'En ik woon in de Ponti.' Weer bevestigde hij dit. 'Waar woon jij?'
'Niet zo ver weg,' loog hij. 'Maar ik ben eigenlijk altijd hier. Als dat nog steeds mag?' glimlachte hij. Ze knikte.
'Ik denk het wel.' ze zou niet weten waarom niet. Ze kon zich toch niet meer herinneren dat hij hier altijd bij haar was. Floris glimlachte. 'Woon ik hier alleen?' hij knikte. Hij kon haar niet vertellen dat hij hier eigenlijk ook woonde, dat zou veel te verwarrend zijn. 'Echt?'
'Ja, echt.' Knikte hij.
'En mijn ouders? Waar wonen die?' hij slikte. Hij had veel vragen verwacht maar soms had hij geen goed antwoord. Hij had zich geprobeerd voor te bereide maar dat was niet genoeg geweest.
'Je vader is overleden, je moeder volgens mij ook.. Maar daar had je al jaren geen contact mee.' meer wist hij niet.
'Oh, oké. En andere familie?' hij schudde zijn hoofd. Hij kon niet vertellen over haar broer, daar zou ze veel te veel vragen over hebben. 'Dus ik ben echt alleen?' Floris glimlachte.
'Je hebt mij,'
'Ja?' hij knikte. 'Oké.' Knikte Eva met hem mee terwijl ze verder haar broodje at. 'Wat ben jij dan van mij?' het bleef even stil. Ze zag dat hij nadacht over een antwoord.
'Een vriend.' Zei hij simpel. Voor haar klonk het simpel, voor hem was het moeilijk. Het deed pijn. 'Beste vriend.' Maakte hij er van. Hij wist dat hij dat van haar was.
'Mijn beste vriend Floris.' Glimlachte ze blij. 'Wat leuk.'