Puzzelstukjes

Epiloog

Het was hun eerste rondje dat ze buiten maakten. Een week hadden ze binnen gezeten en dat was meer als genoeg geweest. In stilte liepen ze de paden door. Op de een of andere manier waren ze beide zenuwachtig. Het viel hun emotioneel zwaar maar ze wilde het graag doen. In stilte bleven ze staan. Hij sloeg zijn arm om haar heen en ze drukte zichzelf dicht tegen hem aan. 'Je hebt haar natuurlijk allang gezien,' begon ze te praten. Ze glimlachte. 'Maar we wilde jullie toch even aan elkaar voorstellen.' Zo voelde het. Dat is wat ze graag wilden doen. 'Dit is Stella. Je kleine zusje.' Zei ze trots en ze liet de opkomende tranen over haar wangen glijden. Het was goed, dat wist ze. Hij kneep zachtjes in haar schouder. Daarna zakte hij op zijn hurken om het graf weer netjes te maken en het van alle onkruid te ontdoen. Normaal hadden ze altijd wel wat te vertellen, maar dit keer bleef het stil.
Zij liet zich ook zakken, zodat ze kon zitten. Hun baby sliep rustig door. Ze zou nu helemaal niets meekrijgen van haar zus, maar later zou ze weten wie ze is. 'Ze lijkt veel op jou hè,' fluisterde ze. Ze leken op elkaar. Het waren duidelijk zusjes. Hij legde verse bloemen neer en nieuwe kaarsjes werden aangestoken. Daarna ging hij naast haar zitten en hij zuchtte. Verdriet en blijdschap tegelijk. Voorzichtig glimlachend keek ze hem aan en hij knikte.
'Het is goed zo,' hij drukte een kus op haar slaap. Zoals altijd bleven ze eventjes zitten waarna hij weer op stond. Hij tilde de Maxi-Cosi op en hielp haar overeind. Hij nam haar hand vast en kneep er zachtjes in. 'Waak goed over je zusje hè.' Hij wist dat het goed zou komen.
'Tot snel lieve Luna,' met een traan en een lach liepen ze hand in hand. Samen met hun kleine sterretje.

<3