Puzzelstukjes

Puzzel 42

Voorzichtig boog Eva zich over het wiegje. Floris sliep, zijzelf had nog geen oog dicht gedaan. Een van de nachtlampjes vulde de kamer met licht. Ze wilde niet geloven dat dit haar baby was. Haar zo stil zien liggen maakte het ineens allemaal zo echt. Dat had ze willen uitstellen. Ze was nog zo klein, zo kwetsbaar en ze kon haar niet meer beschermen. Floris had gelijk gehad, ze was zo ontzettend mooi. Zo perfect. Ineens voelde ze een hand op haar schouder en direct draaide ze zich om, in zijn armen. Ze liet haar tranen lopen, het had toch geen zin die in te houden. Het luchtte ook wel op. Hij wist wat ze voelde en hoe ze zich voelde, ze deelden samen het zelfde verdriet. 'Ik wil het gewoon niet geloven.. Ik kan haar niet zien, dan is het zo echt.' Fluisterde ze snikkend.
'Ik snap het wel.. Maar dit zijn de enige vijf dagen dat we haar bij ons kunnen hebben. Dat we samen herinneringen kunnen maken. Mooie herinneringen.' Hij probeerde zijn tranen weg te slikken en zij begon steeds harder te huilen.
'Ik wil geen afscheid nemen.'
'Ik ook niet lief.' Fluisterde hij en hij kuste haar tranen weg. 'Ik ook niet. Echt niet. Maar het is wel goed. Het zal helpen met verwerken en rouwen.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet dat het makkelijker voor je is het te ontkennen. Ik begrijp dat het makkelijker voor je is er niet over te praten. Maar daar wordt het echt niet beter van Eef. Het zal niet minder echt zijn. Het zal niet minder pijn doen. Wat nou als ze straks niet meer bij ons kan zijn, als ze weg is. Dan is weg. Dan kunnen we haar niet meer vast houden en knuffelen. Dan kunnen we haar niet meer bij ons leggen en samen slapen..' Hij streelde haar rug, in de hoop dat het haar gerust kon stellen.
'Ik kan niet doen alsof er niks aan de hand is. Doen wat we zouden doen als ze nog..' Floris dwong haar hem aan te kijken. 'Als ze nog zou leven.' Het was bijna onhoorbaar. 'Ik kan dat niet Floris.' ze drukte zichzelf steviger tegen hem aan en hij veegde langs haar wang.
'Je moet niks doen waar je niet achter staat. Maar ik wil niet dat je straks spijt hebt dat je de kans niet hebt genomen toen je 'm had.' Ze knikte.
'Misschien heb je daar ook wel gelijk in.' Fluisterde ze en hij kuste haar. Een korte kus, maar ze voelde het branden op haar lippen. Ze draaide zich terug om naar het wiegje. 'Hoe lang blijft ze hier?' Hij had het net gezegd maar ze had het niet opgeslagen.
'Vijf dagen.' Floris sloeg zijn armen om haar middel en keek over haar schouder mee. In stilte bleven ze minuten lang zo staan. Haar schouders schokte, hij probeerde zich nog steeds groot te houden. Voor haar.
'Ik heb honger.' Verbrak ze ineens de stilte en hij lachte voorzichtig.
'Vind ik niet gek, je hebt nog niks gegeten vandaag.' Hij drukte een kus op haar wang. 'Ik zal een eitje voor je bakken.' Dankbaar glimlachte ze. Ze voelde hoe hij achter haar vandaan stapte en ze hoorde hoe hij richting de deur liep.
'Kan ik haar mee naar beneden nemen?' vroeg ze onzeker.
'Ja tuurlijk.' Floris was blij te horen dat ze dat wilde. Eva aarzelde, stak haar armen in de wieg en tilde voorzichtig de baby op. Ongemakkelijk had ze haar in haar armen en gelijk schoot hij te hulp.
'Wil jij het doen Floris?' ze gaf hem zo snel mogelijk hun baby. 'Ik kan het niet.' Ze begon weer te huilen en haar ademhaling versnelde. 'Ik kan m'n eigen kind niet eens vasthouden.' Onbegrijpend keek ze hem aan. Hij zag paniek in haar ogen.
'Rustig maar Eef. Dat komt wel.' wist hij zeker. Ze schudde haar hoofd, hij knikte om zijn woorden te bevestigen. Hij sloeg zijn arm beschermd om haar heen en met de baby in zijn andere arm liepen ze naar beneden.