Puzzelstukjes

Puzzel 34

'Morning!' opgewekt van een uitstekende nachtrust wandelde Eva de keuken binnen.
'Jij zegt het.' gromde hij.
'Slecht geslapen?' grinnikte ze en Floris schudde zijn hoofd.
'Ik moest er vroeg uit.. We hebben een zaak.'
'Kort geslapen dus. Wat doe je hier dan?'
'Even koffie drinken en ontbijt voor jou maken.' Zei hij, nu met een glimlach waardoor zij ook een glimlach kreeg.
'Wat lief, dankje.' Ze schonk zichzelf een kop thee in en ging tegenover hem zitten. Op haar plekje, tenminste, het plekje waar ze altijd zat. Automatisch, zonder er bij na te denken.
'Het kan zijn dat ik weer wat later ben vandaag.' Dit keer echt omdat hij het druk zou hebben. Het liefst had hij deze zaak zo snel mogelijk afgerond, en dus zou hij doorwerken.
'Das niet erg. Ik zal niet koken dit keer.' Lachte Eva en dankbaar nam ze de boterham met ei aan.
'Heb je wensen voor het eten?' Floris sloeg zijn kop koffie achterover en zette het in de wasbak.
'Ja. Maar dat krijg ik toch niet.' Glunderend keek ze hem aan en lachend schudde hij zijn hoofd.
'Goed geraden Eef. Ik verzin wel wat.'
'Moet ik nog boodschappen doen dan?'
'Nee hoor. Er ligt nog genoeg om wat mee te maken. Komt goed.' Hij trok zijn jasje aan.
'Oké. Succes.' Zei ze met haar mond vol. Hij lachte om dat aanzicht en hij wreef over haar schouder.
'Tot vanavond!'

Na het ontbijt was ze gaan hardlopen, waarna ze een wandeling had gemaakt en een lange douche had genomen. Ze dacht na over haar droom van afgelopen nacht. De droom die leek op vele andere, maar telkens was het iets anders. De situatie was anders, het moment was nooit het zelfde. Maar zijzelf wel, met haar zwangere buik. Ze wist dat ze over zichzelf droomde maar ze had geen idee wie de andere persoon in haar droom was. De man bij wie ze zich zo fijn voelde, bij wie het zo vertrouwd was. Misschien was het Frank wel. Misschien waren het herinneringen die terug kwamen. Misschien wel van de jaren voordat Floris er was, daarom had hij haar hierover ook niet verteld. Maar ze wist het niet zeker.
Tijdens het hardlopen had ze al overwogen langs het bureau te gaan maar uiteindelijk had ze dat toch niet gedaan. Nu ze weer aan haar beste vriend dacht besloot ze toch bij hem langs te gaan. Ze wist dat hij had gezegd dat het goed voor haar was het bezoekje nog even uit te stellen, maar ze had geen zin meer daar naar te luisteren. Ze kon het best zelf bepalen.