Puzzelstukjes

Puzzel 32

Hij had haar die ochtend weer meegenomen achterop de motor. Ze was moe, hij had het gelijk aan haar gezien. Hij had het gelijk gemerkt. Ze had zoveel nieuwe informatie gekregen in een veel te korte tijd. Nauwelijks hadden ze nog geslapen die nacht. Na hun rondje hadden ze in stilte in de keuken gezeten en nu hadden ze zich naar het tuintje verplaatst. Op het kleedje in het gras. Eva had haar knieën opgetrokken en haar armen erom heen geslagen. Hij zat tegenover haar en wachtte totdat ze weer vragen had. 'Wat weet je over mijn vader?' vroeg ze zachtjes.
'Niet veel. Alleen dat hij vreselijke dingen met jou deed.' Zijn stem klonk ook zacht. Ze hadden het er nauwelijks over, zij wilde er nooit over praten. Heel zelden lichtte ze iets toe, vertelde ze hem een minuscuul detail. Hij hoefde het ook allemaal niet te weten, het maakte hem alleen maar woest. Hij had er niks aan, dat wist hij ook wel, maar hij werd het wel. Niemand kwam aan Eva, ook niet in het verleden. Hij zag een traan over haar wang rollen en voorzichtig veegde hij die weg. 'Het spijt me..' ze knikte en probeerde te glimlachen.
'Hij is echt dood, toch?' wilde ze voor de zekerheid weten. Floris knikte.
'We hebben hem een keer laten opgraven, om het zeker te weten. Je hoeft je geen zorgen om hem te maken, hij kan je nooit meer iets doen.'
'Oké.' Knikte ze. 'Niemand kan me ooit meer wat doen toch? Jij bent toch bij me?' ze glimlachte flauw, haar ogen glimlachte nauwelijks mee.
'Ik ben bij je.' Bevestigde hij. Ze had gelijk, niemand zou haar ooit meer wat doen. Daar zou hij wel voor zorgen. Er viel een stilte. hij zag dat ze zich ongemakkelijk voelde en eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij daar tegen kon doen. Hoe hij haar kon helpen.
'Wil je me misschien even vasthouden?' vroeg ze bijna onhoorbaar, haar blik op het gras gericht. Floris twijfelde geen moment en nam haar in zijn armen.
'Ik houdt je altijd vast Eef. Altijd, als je dat wilt.' Beloofde hij en hij drukte een kus in haar lokken. Ze nam een diepe teug adem, en blies het lang uit. Alsof ze alle ellende in haar hoofd daarmee wilde wegblazen.
Lang zaten ze zo. Net zolang als dat Eva nodig had. 'Zullen we de boodschappen maar gaan doen?'
'Ja? Of wil je gaan liggen. Dan doe ik het in m'n eentje.'
'Nee hoor. Het gaat prima. Ik wil een beetje afleiding hebben ook.' Knikte ze en tegelijk stonden ze op. Ze ruimde het kleed op en hij pakte de boodschappen tassen alvast. 'Floris?' vragend draaide hij zich om in de deuropening, net toen hij de voordeur had geopend. 'Dankjewel, dat je nu helemaal eerlijk tegen me bent. Ook al wil ik sommige dingen liever niet weten.' Glimlachte ze. Hij knikte en glimlachte terug. 'Misschien zie ik er nu niet zo uit maar het geeft me meer rust. Ik hoef niet continu na te denken en proberen dingen te achterhalen.. Of ze waar zijn of niet. Minder gepuzzel. Dat is fijn.'
'Ik ben blij dat ik nu helemaal eerlijk tegen je ben.. Maar ik wil wel echt dat je zegt als het teveel wordt.'
'Doe ik.' Beloofde ze voor de zoveelste keer. Hij pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in. 'Gaan we nu? Die bami komt niet vanzelf hier.' Floris lachte hard.
'Geen denken aan Eef. Gisteren had je al bami. Nu gaan we iets eetbaars eten.' Ze lachte.
'Jammer.' Grinnikte ze en lachend kneep hij nogmaals in haar hand. Dit keer iets steviger. 'Ik kon het proberen.