Puzzelstukjes

Puzzel 44

Ze had haar hardloopkleding aan toen ze terug beneden kwam. Lang bleef ze stil staan op de laatste treden van de trap. Floris had de baby in zijn armen. Langzaam wiegde hij haar op en neer. Hij neuriede een liedje en kuste haar handje en hoofdje. 'Floris?' langzaam stapte ze de laatste tree af.
'Ja lief?' zoals gewoon was geworden rolde er tranen over haar wangen. Ze zuchtte diep en verzamelde alle moed en kracht die ze had bij elkaar.
'Het is niet dat ik het niet wil, haar niet wil vasthouden en knuffelen. Zoals jij dat doet. Maar ik kan het niet.' Zei ze eerlijk. Ze richtte haar blik op haar voeten. Zodat ze zijn tranen niet hoefde te zien, en hij die van haar niet. 'Ik kan geen afscheid van haar nemen als ik haar eerst dichtbij me neem. Ik ben bang dat ik me aan haar ga hechten. Onze band verder opbouw. Ik kan het niet zoals jij het doet.' Huilend liet ze zich op de trap zakken. 'Het spijt me.' Floris kwam dichterbij en hij hurkte bij haar.
'Lieverd daar moet je helemaal geen spijt van hebben. Het is goed dat je het op jouw manier doet.'
'Ik wil het wel, echt waar. Maar ik kan het niet.' Snikte ze hopeloos en ze schudde haar hoofd. 'Ik kan het niet eens verdragen jullie zo te zien. Ik kan haar niet net zoals jij 's avonds welterusten kussen terwijl ik weet dat ze de volgende ochtend niet wakker zal worden. Als ik naar haar kijk wacht ik alleen maar op het moment dat ze zal huilen, haar ogen zal openen, haar handje om mijn vinger zal slaan..' De woorden werden steeds minder goed verstaanbaar door haar gesnik. Het gehuil werd bijna hysterisch. Floris wist niet wat hij moest doen, hij kon alleen maar met haar mee huilen en haar hand vast houden. 'Ik weet dat ik afscheid van haar moet nemen, maar ik denk dat ik dat al gedaan heb voor de bevalling. Toen ze nog zo stil in mijn buik zat.' Legde ze uit. Hij kneep zachtjes in haar hand. 'En zo geef ik jou alle tijd en ruimte dat ook te kunnen doen.' Ze glimlachte flauw.
'Ik zou het heel graag samen willen doen Eef.' Hij veegde zijn tranen weg maar dat had geen zin. Ze knikte.
'Ik ook..' fluisterde ze. 'Echt.' Knikte ze. Het liefste deed ze dat. 'Als jij haar vasthoudt.. Wil ik wel bij jullie zijn.' Hij kuste haar voorhoofd.
'Alleen als je het echt wilt.' Ze knikte. 'Eerlijk?' Hij moest het zeker weten. Hij wilde haar helemaal niks opdringen.
'Ja..'
'Zeg maar als het teveel is.. Niks moet hè.' Drukte hij nog op haar hart en ze knikte. Ze schoof een stukje op naar links zodat hij naast haar op de trap kon zitten. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en samen keken ze naar hun baby. Eva vond het moeilijk, ze deed haar best haar gevoelens voor het meisje te negeren. Ze wilde het niet voelen, ze wilde geen afscheid van haar nemen. Niet nog een keer.