Puzzelstukjes

Puzzel 3

Ze zat de hele ochtend al alleen in het bed. Ze keek een beetje in het rond, meer kon ze niet doen. Ze had wat te eten en te drinken gekregen en dat stond nog altijd op het tafeltje. Er werd geklopt op de deur en voordat ze kon antwoorden werd het al geopend. 'Hé je bent wakker.' Hij was het weer. Opgewekt kwam hij binnen.
'Ja.' Knikte ze.
'Heb je goed geslapen?' ze knikte opnieuw. Ze voelde zich al beter als de vorige keer. 'Je ziet er goed uit.' ze glimlachte.
'Wie zegt dat.' Probeerde ze.
'Ik.' Met een lach ging hij op de stoel naast haar zitten.
'Wie is ik?' het bleef even stil. 'Waarom wil je het niet vertellen?' hij kon zijn naam toch wel vertellen, dat zou een stuk makkelijker praten.
'Ik mag niks vertellen waar jij niets van weet.' Zei hij voorzichtig.
'Waarom?' het bleef even stil. 'Wil je mij vertellen wat er is gebeurd?' de arts wilde het haar niet vertellen en verder kwam er niemand langs.
'Kan jij mij vertellen wat er is gebeurd?' ze dacht na. Lang bleef het stil. 'Je moet niets forceren.' Ze zuchtte. 'Wat weet je nog?' ze haalde haar schouders op.
'Ik weet het niet..' ze kon niet eens bedenken wat ze nog wist. Ze probeerde iets te bedenken maar ze kon niks bedenken.
'Hé, rustig maar.' ze voelde zijn vingers over haar wangen wrijven en ze realiseerde zich dat hij haar tranen weg veegde. 'Het is niet erg.'
'Ik weet niks..' snikte ze.
'Rustig, het is niet erg. Het komt allemaal wel weer terug.' wist hij zeker.
'Wil je me alsjeblieft vertellen hoe je heet?' smeekte ze. 'Ik moet iets weten.' Hij dacht nog even na.
'Floris.' Zei hij uiteindelijk en ze knikte. Ze probeerde te graven in haar hoofd, ze moest die naam kennen. 'Niet doen. Alsjeblieft.' Zei hij snel toen hij merkte wat ze probeerde.
'Waarom?' hij glimlachte en dat stelde haar gerust.
'Alles komt terug, het heeft alleen even tijd nodig. Oké.' Ze knikte maar. Ze vertrouwde erop dat het waar was wat hij zei. Ze vertrouwde hem, ze wist niet eens waarom.