Puzzelstukjes

Puzzel 36

De indrukken die Eva die middag had gehad waren vermoeiend geweest, dus had ze verstandig even geslapen. Toen ze weer beneden kwam was Floris weer terug thuis. Hij was terug gaan werken en had net hun avondeten klaar staan op tafel. 'Precies op tijd.' Glimlachte hij. Hij schonk haar een glas chocomel in en zette het voor haar bord op tafel. 'Heb je goed geslapen?'
'Jawel.' Knikte ze. 'Ik heb gewoon hoofdpijn.' Haalde ze haar schouders op. Floris schepte het eten op en langzaam begon ze te eten, zonder iets te zeggen.
'Eef? Waarom kwam je nou naar het bureau?' wilde hij weten.
'Weet ik niet.' Ze haalde haar schouders op zonder haar blik van haar bord te wenden. 'Ik wilde je zien.. Ik wilde het bureau zien..' opnieuw haalde ze haar schouders op. 'Ik vond dat ik het zelf wel kon bepalen.' Hij glimlachte.
'Ik zeg zoiets niet op jou te pesten hè. Ik wist dat het teveel voor je zou zijn.' legde hij uit.
'Ja..' dat begreep ze nu. 'Sorry.'
'Dat hoeft toch niet. Maar doe het maar niet nog een keer. Het komt vanzelf wel, kleine stapjes.' Zei hij en ze knikte. 'Hoe wist je waar je moest zijn?'
'Ik was de vorige keer in het park en toen kwam ik Marion en Romeo tegen.. Hij vertelde dat het bureau dichtbij was dus ik ben gewoon gaan lopen..' zei ze simpel.
'Hij dacht dat je zou flauwvallen.' Vertelde Floris en Eva knikte nadenkend.
'Zo voelde het ook denk ik..' Floris stak zijn hand uit.
'Eef?' voor het eerst keek ze op. Ietwat twijfelend legde ze haar hand in die van hem. 'Geen gekke dingen doen. Niet als ik er niet vanaf weet.' Ze kreeg een glimlach en knikte.
'Flo?' hij glimlachte breed. Vragend keek ze hem aan. Ze kon zijn glimlach niet plaatsen.
'Ja Eef?' ze schudde die gedachten van haar af.
'De man bij de balie noemde jou Wolfs.. En Romeo ook.'
'Eigenlijk noemt iedereen me bij mijn achternaam.' Legde hij uit. 'Vandaar.'
'Oké.' Ze knikte en sloeg de nieuwe informatie op. 'Ik ook?'
'Op het werk wel. Thuis noem je me Floris.' Hij kneep zachtjes in haar hand die nog steeds in de zijne lag. 'Je bent de enige die me zo noemt.'
'Oh.. Vind je dat erg?' wilde ze weten.
'Helemaal niet. Jij mag dat.' Glimlachte hij.
'Ben ik zo speciaal.' Grapte ze en haar lach verdween toen ze zag hoe serieus hij knikte. 'Oh..' ze wist zichzelf geen houding te geven. Floris slikte. Ze had geen idee hoe speciaal ze voor hem was. Ze probeerde te glimlachen en voorzichtig trok ze haar hand terug.
'Het eten wordt koud..' zei ze en hij knikte. Ze had gelijk. Al was het alleen maar om het ongemakkelijke moment te verbreken.