Puzzelstukjes

Puzzel 18

'Het spijt me trouwens, dat ik gisteren zo chagrijnig was.' samen liepen ze hun rondje langs de Maas. Het begon al te schemeren, wat betekende dat het al laat was. Vandaag was Floris ook weer gaan werken, waarna ze weer samen boodschappen hadden gedaan en hadden gegeten.
'Dat is oké,' knikte Floris. 'Ik begrijp het.' Eva knikte en zuchtte.
'Ik had ook niet anders verwacht.' Vragend keek hij haar aan terwijl ze verder liepen. 'Jij begrijpt altijd alles.. Waarom?' hierop had hij geen antwoord.
'Omdat ik jou begrijp.' Was het enige wat hij kon verzinnen. Het was de waarheid, maar hij had er geen logisch antwoord op.
'Maar waarom dan?' Eva begreep het niet. Hij haalde zijn schouders op en glimlachte naar haar.
'Gewoon.'
'Ik begrijp mezelf niet eens..' ze keek van hem weg, naar haar voeten. Ze bleven ineens stil staan op de grond.
'Daarom ben ik er toch.' Floris sloeg zijn arm om haar schouder. Hij twijfelde, maar wist dat het goed was toen zij zich tegen hem aan draaide. Zijn andere arm sloeg hij ook om haar heen en zo bleven ze even staan. 'Zullen we terug naar huis lopen? Het is al laat.' Ze knikte en keek omhoog, naar hem. Hij was zo dichtbij, zo dichtbij wilde ze hem hebben. Dat realiseerde ze zich ineens.
'Blijf je bij me?' hij knikte.
'Ik zal altijd bij je zijn Eef.' Beloofde hij. Zoals hij al eens eerder had gedaan.

'Ik zie je morgen weer.' zoals elke avond kwam hij haar welterusten wensen en gedag zeggen. Zij ging slapen, hij ging naar zijn huis. Dat was het enige moment dat hij daar was, als hij ging slapen. Verder was hij altijd hier. Bij haar.
'Kan je niet hier blijven?' vroeg ze kleintjes, onzeker. Bang dat hij het niet zou willen.
'Ik blijf wel totdat je slaapt.' Knikte hij en hij ging om de rand van het bed zitten.
'Ik bedoel, je kan ook hier slapen.' Voorzichtig keek ze hem aan. Hij glimlachte.
'Ik zal in een van de andere kamers slapen dan, als je dat graag wilt?' opperde hij. Er waren immers slaapkamers genoeg. Hij zou alleen het bed even moeten opdekken. Eva zuchtte. Hij snapte haar niet, of hij wilde het niet snappen. 'Dat bedoelde je niet?' ze schudde haar hoofd.
'Je zou toch bij me blijven?' fluisterde ze. Floris streelde een pluk haar uit haar gezicht, achter haar oor.
'Zeker?' hij begreep wat ze wilde. Hij wilde niets liever, maar hij wist niet of het wel zo verstandig was. Ze knikte. Ze schoof van haar plek op en sloeg de dekens een stukje open. Met zijn kleding nog aan stapte hij in haar bed en zij sloeg de deken terug, over hem heen.
'Slaap lekker.' Gaapte ze, waarna ze direct in slaap viel. Glimlachend keek hij naar haar terwijl hij een pluk van haar bruine lokken om zijn vingers draaide. Voorzichtig boog hij over haar heen en drukte een kus op haar slaap.
'Slaap lekker, lief.'