Puzzelstukjes

Puzzel 30

Zo stil mogelijk was ze opgestaan uit bed. Ze wilde Floris niet wakker maken. Ze was naar de keuken gegaan waar ze een flesje water uit de koelkast had gehaald. Ze kon niet stoppen met denken over die avond. Ze had geen idee wat haar bezielde om te doen wat ze had gedaan. Ze snapte niet waarom. De hele avond was ongemakkelijk geweest daarna, Floris had zich geen houding meer weten te geven en zijzelf ook niet.
Waarom had ze dit gedaan? Ze was veel te dichtbij geweest. Veel te dicht bij hem. Misschien had ze hun vriendschap nu wel verpest. Dat was het laatste wat ze wilde. Ze had alleen hem. Hij was de enige die ze had. De enige bij wie ze zich fijn en goed voelde. De enige die ze vertrouwde. De enige bij wie ze wilde zijn. En nu had ze hem misschien wel weg gejaagd. Ze zette haar armen op het aanrecht en duwde zichzelf omhoog, zodat ze kon zitten. Ze probeerde alles in haar hoofd op een rijtje te zetten. Ze wist soms niet meer wat ze allemaal precies in haar hoofd had. Het was zoveel, en dan wist ze nog niet eens of het waar was, of ze het had verzonnen of gedroomd, of het een deel van de waarheid was of helemaal niet. Ze zuchtte diep en ze hoorde Floris de trap af komen lopen. 'Hier ben je,' glimlachte hij terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef en ze knikte. 'Kan je ook niet slapen?' hierop schudde ze haar hoofd.
'Jij dus ook niet?'
'Ik hoorde je uit bed gaan,' knikte hij. Blijkbaar sliep hij dus niet, of bedoelde hij dat ze hem wakker had gemaakt? Hij dook de koelkast in en pakte een flesje bier.
'Het is half twee..' reageerde Eva verbaast.
'Prima tijd toch.' Vond Floris en ze rolde met haar ogen. Hij leunde tegen het stuk aanrecht tegenover haar. 'Waarom kan je niet slapen?'
'Ik denk te veel na.' Zei ze eerlijk.
'Waarover?' alsof hij dat niet zelf kon raden.
'Over alles in mijn hoofd. Al die losse puzzelstukjes waarvan ik niet weet welke in elkaar passen.' Terwijl ze die woorden uitsprak bestudeerde ze het flesje water dat ze vast had. 'En het spijt me van vanavond.' Zei ze er zacht achteraan. Maar hard genoeg voor hem om te verstaan wat ze zei.
'Dat had je al gezegd toch. Het was niks Eef.' Probeerde hij weg te wuiven. Al was dat precies hetgeen wat hem ook wakker hield.
'Ik weet niet waarom, ik weet niet wat er gebeurde. Maar op dat moment voelde het gewoon. Normaal.' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Floris bleef stil. Hij kon niks zeggen. 'Waarom help je mij niet? Je maakt het alleen moeilijker.' Zei ze ineens.
'Wat bedoel je?' hij snapte niet wat ze bedoelde.
'Je verteld veel, heel veel. Maar je verteld niks helemaal. Je maakt niks af. Halve verhalen, halve waarheden. Halve leugens. Halve puzzels.' Ze keek hem strak aan. Ze wist het nooit zeker. Maar nu wist ze het. Ze was er van overtuigd dat ze hem door had. Nu ze hier zo zaten en nu ze er al die tijd al over na dacht, was het ineens duidelijk. Hij kon haar niet voor de gek houden. Dat wisten ze allebei. 'Ik wil gewoon weten wie ik ben. Wat mijn leven is. En ik weet al heel veel maar eigenlijk weet ik nog steeds niks.' hij slikte en bleef wederom stil. Puur omdat hij niet direct wist hoe hij er op moest reageren. 'Ik ga slapen.' Zei ze rustig. Ze sprong van het aanrecht af en liep zonder Floris nog een blik te gunnen of een woord te wisselen terug naar boven.