Puzzelstukjes

Puzzel 24

Dit keer hadden ze wel een paraplu mee genomen. Het was benauwd en het regende hard maar dat weerhield hun er niet van een rondje te maken. 'Waarom vertel je niet eens iets over jezelf.. Je praat altijd alleen maar over mij.' Bedacht Eva zich. Floris glimlachte.
'Jij vraagt altijd alleen maar naar jezelf.' Verbeterde hij haar en ze glimlachte verontschuldigend.
'Sorry.'
'Hoe vaak moet ik nog zeggen..'
'..Geen sorry.' Maakte ze zijn zin af en hij knikte. 'Waarom ben je uit Amsterdam weg gegaan?' ze kon zich nog herinneren dat hij had verteld dat hij daar was weggegaan voordat hij hier was komen werken. Even bleef het stil. 'Of mag ik dat niet vragen?' ze zag dat hij het een lastige vraag vond.
'Tuurlijk wel.' herpakte hij zich. 'Ik was toe aan een nieuwe uitdaging.' Het leek hem niet verstandig de hele waarheid te vertellen. 'En ik heb een dochter. Zij zat toentertijd op de toneelschool hier.' Zei hij er twijfelend achteraan.
'Echt waar?' ze was verbaast. Waarom precies wist ze niet. Hij knikte en schonk haar een glimlach. 'Waarom wist ik dat niet?'
'Omdat het nog nooit ter sprake is geweest.' Hij merkte dat ze steeds dichter tegen hem aan was gaan lopen. Waarschijnlijk alleen maar omdat het zo hard regende en ze niet weer doorweekt wilde zijn. Ze deelde immers samen één paraplu en eigenlijk was het ding daar niet groot genoeg voor. Maar ondanks die redenen vond hij het fijn.
'Ken ik haar? Hoe is ze? Lijkt ze op jou?' vroeg Eva door.
'Ze kwam regelmatig eten. Ze lijkt wel op mij denk ik.' Knikte hij lachend. 'Fleur heet ze. Klets de oren van je kop.' Eva lachte.
'Klinkt gezellig. Komt ze snel weer eens eten? Ik wil haar wel leren kennen.'
'Doen we.' Beloofde hij en blij glimlachte ze. 'Wil je nog wat drinken ergens?'
'Zullen we gewoon even zitten?' ze wees naar het bankje. Het bankje dat kletsnat was van de regen. Floris lachte.
'Liever jij dan ik.'
'Oké, we gaan wel ergens binnen wat drinken dan.' Knikte ze lachend. Het was inderdaad niet haar beste plan.

'Ik heb geen kinderen toch?' wilde Eva voor de zekerheid weten. Floris had zich niet op deze vraag voorbereid. Nee, moest het zeggen. Nee, ze had geen kinderen. Hun hadden geen kinderen. Niet meer. Snel schudde hij zijn hoofd voordat zij de stilte verdacht zou vinden. Vragend bleef Eva hem aan kijken. 'Weet je dat zeker?' hij knikte en glimlachte om het te bevestigen. Even bleef ze stil terwijl ze hem onderzoekend aankeek. 'Waarom lieg je tegen mij Floris?' wilde ze weten. Overdonderd van deze vraag volgde er weer een stilte. Floris wist niet hoe hij hierop moest reageren. Ze kende hem te goed.
'Ik lieg niet.' Zei hij en hij probeerde haar strak aan te kijken.
'Ik zie het toch aan je.' Reageerde ze gelijk. Ze leek zeker van haar zaak. Floris zuchtte.
'Je hebt geen kinderen Eef. Ik lieg niet.' Het was niet gelogen. Er waren geen kinderen. Hoe blij ze toen ook met het nieuws waren geweest, het was er nu niet meer.