The Last Mermaid

--1--

One Message Request

~•~

JEWEL

Kaya ko ’to! Yakang-yaka ko ’to!

With full of hope and energy, inihanda ko na ang mga daliri ko sa pagtakatak sa mga letra ng keyboard habang nakikipagtitigan sa kaharap kong computer. Inside of it is a display of a blank note pad.

After a few seconds of staring it, i heave a sigh of deafeat as I rub my face with both palms.

This is ridiculous.

Pinipilit ko lamang i-convince ang sarili ko na kaya ko though alam ko namang hindi ko talaga kaya haays. Dapat kasi hindi ko tinulugan ’yung buong lesson kahapon. ’Yan tuloy, wala akong edeya kung paano gawin ang activity ngayon.

Tinatamad na ipinatong ko ang dalawang siko ko sa ibabaw ng computer table. Mukhang ang magagawa ko nalang ay mangopya sa katabi.

Tumingin ako sa kanan ko at nakitang nagta-type pa rin ang kaklase ko. Base sa mukha niya, halatang madali lang para sa kaniya ang activity dahil relax na rekax siya kung maka-focus sa monitor ng computer. Lumipat ang tingin ko sa computer niya at umaasang masusulyapan ko ang naka display doon na sasagot sa problema ko pero sa kasamaang palad ay hindi ko makita. May one seat apart kasi sa pagitan ng mga upuan at ang mga computers dito ay may mga harang. Hindi ka talaga makakasilip para mangopya.

I guess pareho din ang view sa right ko kaya hindi na ako magsasayang ng oras na tumingin doon.

Haays. What should I do now?

While thinking, I suddenly felt a chilling aura behind my back. It’s making my whole body freeze and there’s only one person in this room who can make make me feel this way.

Professor Kazuki Hihara, ang instructor namin sa computer subject. Siya lang naman ang pinakabatang teacher dito sa Wattpad Computer College University na pinagtitilian ng bawat babae dito sa campus pero pinaka-hate ng mga tulad kong madalas niyang nakikita at pinapahiya.

I hope it’s not him.

“Nakaka-ilang buntong hininga ka na ah, Miss Seaford.”

Shems! It’s him and he got everyone’s attention. I can feel all eyes on me. Ugh! Si prof kasi! Ayoko pa naman sa lahat yung ikaw ang center of attraction.

Napahugot na lang ako ng malalim nahininga at dahan-dahang umangat ang tingin kay Sir Kazuki at sinubukang ngumiti ng maayos pero nauwi lang ito sa pagngiwi ng masilayan ko ang scary niyang mukha. Napalunok ako sabay talikod sa kaniya at pinostura ang mga daliri sa keyboard na kunwari ay may ita-type.

“N-nag-iisip lang po s-sir.” palusot ko sabay type ng mga letters na tsinamba ko lang. Shems! Nanginginig ang boses ko!

Sana hindi niya mahalata ang pagkabalisa ko.

After a few seconds, akala ko lulubayan niya na ako pero nagulat ako ng pumunta siya sa right ko at yumukod para tignan ang mga tina-type ko.

Sa sobrang taranta ko, na long press ko ang delete button kaya sunod-sunod na nabura ang mga tsinamba kong machine codes. Sir Kazuki narrowed his eyes into slit as his face turned to me. His cold eyes tells me na sobrang disappointed siya sa’kin.

“For Godsake! This is the easiest program that any student here can make! You’ve been sitting there for hours. How come na hindi ka pa rin nakakabuo ng kahit na tatlong set ng source code?”