YAKIŞIKLI ÖKÜZÜM

YAKIŞIKLI ÖKÜZÜM-36

Îyi okumalar..
-Duru ben özür dilerim,duymaz sanıyordum.
Cevap vermemiştim.Belkide verememiştim,nolmuştu bir anda?Bir sefer daha mı bırakıp gitmişti beni Sarp.Normalde yanından ayırmayan şimdi basıp gitmişti.
-Duru?
Hala biraz önce gittiği yola bakıyordum.Biran Burakların olduğu yöne döndüm ve kısa bir süre hepsine teker teker baktım.
+Ne yapıyoruz ki biz burda?Demem ile hepsi kulak kesildi.
+Ne işimiz var bizim burda?Ne diye böyle bir işe kalkıştık ki?Annen beni sevmediyse zorla mı beğendirmeye çalışıcam?Neden bu kadar herşeyi zorlaştırdık.Ne zamandır Sarp ne ara gider diye bekliyordum bende dedim alayla gülerek.Herkes kapkatı kesilmişti.Belkide suç bendeydi,belkide sadece Sarp'ın beni sevdiği cümlesine inandırmıştım kendimi.Nerden bilebilirsiniz ki kim ne zaman gider.Kim neden gider?Gidiyorlar işte,bazıları sebepsiz bazıları ise isteyerek.Ama şöyle bir gerçek vardı ki kalmak isteyene herkes liman olurdu.Sarp belkide benden çoktan gitmişti.
-Duru,Biranlık birşeydi.Gelir az sonra pişman olarak diyen Burak'a anlamsız bakışlar attım.
+Sarp belkide geçen defa istemeyerek gitti,ama şimdi beni burda öylece bırakıp giden de o Burak!Diyerek hızla okula girerek çantamı aldım.Kimseye görünmeden ön kapıdan çıkarak sessiz ve ağaçlarla dolu yolda yürümeye başladım.Bir araba sesi duyduğum anda arkama baktım ama başka biriydi ve geçip gitmişti.Herşeyde,herkeste Sarp'ı aramak;ama kimseyi onun yerine koyamamak.Benide arabaya bindirerek götüremez miydi?Kızsın, bağırsın, çağırsın,ama gitmesin.
Çalan telefonumda ki ekranda yazılı
'/Burak../'arıyor.
Yazısına aldırış etmeden yürüdüm.Otobüs durağına çıktığımda biraz beklesemde kısa sürede otobüs gelmiş ve ben az önce gürültüden sallanan okulu arkamdan bırakmıştım.
Annemi aramalı mıydım?Ne diyecektim ona.'Anne,Sarp gene bırakıp gitti.Burada yalnızım beni alır mısın'mı?Saçma o bile beni affedecek değildi.Belkide eve gittiğimde beni eve almazdı bile bir süre.Ama şunu biliyordum ki elinde sonunda açardı kapıyı.Bazıları gibi beni evden kovmazdı.Çünkü o anneydi.
Çalan telefonum ile irkildim.O mu arıyordu?S-Sarp!
Açsamda cevap vermedim,ve konuşmasını bekledim.
+...
-...
Neden hala konuşmuyordu?Neredesin demiyordu?Belkide çekmediği için ses gelmiyordu.Belkide ben dediği onca şeyi kaçırmıştım.
-Orada mısın?
Demesi ile bir oh çektim.Ne şebeke gitmiş nede o bırakıp gitmişti aradığına göre.
+Evet.
-Duru belkide konuşmamız gerekiyor.
+Ne hakkında?Dedim sesimde ki heyecanı belli etmeyerek.
-Sen ve ben.
Bunu dediği anda daha heyecanlanmış olmalıyım ki oturduğum yerde biraz daha doğruldum.
+Nolmuş bana ve sana?
Bir iç çekmişti,ama cevap vermemişti.
-...
+Sarp?Bana ve sana nolmuş?
-Belkide-iç çekme-ara vermeliyiz.Dediği anda beynimden vurulmuşa dönmüştüm.Oysa ki ne ümitlerle açmıştım o telefonu ben.
-Orda mısın?
Hızla telefonu kapatarak akan yaşlara aldırış etmedim.Otobüste olduğum için sessizce ağlıyordum,gerçi ben hep sessiz ağlardım.Kimseler duymasın diye kimseler bilmesin diye.Bir hıçkırık kaçırdığım anda herkes bana bakınca ayağa kalkarak inmek istediğimi söyledim.Hızlıca otobüsten inerek yürümeye başladım.Neden ağlıyordum?Bırakıp gittiği için mi?İlk defa yaşamıyordum ki zaten.Sanırım ilk defa beni seven birinin ilk defa beni sevmeyişini izliyordum.
Çok değişmiştim,Sarpla sevgili olduğumuz andan beri çok değişmiştim.O olgundu aptalca hareketler yapmazdı.Onun gibi olmak istediğim için  çocuk yanımı köreltmiştim.Şimdi ne eski Duru vardı nede uğruna değiştiğim adam.
Avmlere geldiğimi farkederek bir taksiye atladım ve evin yolunu tuttum.
Geldiğim anda hızla inmiştim ama biran duraksadım.Çıkıp gittiğim yere geri dönmüştüm.Belkide mutsuzdum ama evime tekrar gelmiştim.Kapıyı tıktıkladığım anda açıldığı gibi bana sarılan anneme baktım.Kızmış Aysundan Hanım'dan eser yoktu.Geri çekildiği anda suratımda ki mutsuzluğu farkeden annem duraksayıp kaşlarını çattı.
-Neler oluyor?
Birşey demeden içeri girdim.Umut beni karşısında görünce bana baktı.
-Ne ara geldin ya?Odana rahatça girip çıkabiliyordum.
Onada cevap vermeyerek odama girip kapıyı kapatarak camı açarak çatıma oturdum.Yaklaşık 4 ay öncede aynı nedenden dolayı buraya oturmuştum.Şimdide aynı nedenden dolayı aynı yerdeydim.Hala kararmamış gökyüzüne baktım.Biran aklıma Sarp gelmişti çünkü ona gece gibi derdim.Bulutlara takılmıştı gözlerim,gökyüzünün maviliği sayesinde ortaya çıkmışlardı.Ben tam olarak buluttum.Normalde içi boş gökyüzü olmadan farkedilmeyen bir adet buluttan kızdım.Sarp'a aldığım 'aşeka'adlı kitaptan kendimede aldığım için çekmeceden onu çıkarıp tekrar çatıya oturdum.Rastgele bir sayfa açarak gözüme ilk takılan cümleleri okumaya başladım.
'Biliyorum gidiyorsun,ama zaten hiç gelmedin ki'
Çok acil bir şekilde bu kitabın yazarını bulmam gerekiyordu.Böyle harika sözler yazacak kadar ne yaşamış,yaşatılmış olabilirdi ki?Bu güne kadar kitap yazarının ismine hiç bakmadığımı farkettim.İlk aldığım zamanlar oradaki amca orta yaşlı bir bayan bıraktı gibisinden şeyler söylemişti.
Bakacağım anda telefonumda tanımadığım bir numara aradığı için  şaşırdım.
-Merhaba Duru,beni belki tanıyamadın.
+Evet,buyrun?
-Ben Sarp'ın annesi.
Ben Sarp'ın annesi,Ben Sarp'ın annesi.
Kelimeler kulağımda yankılanmıştı adeta,beni istemeyen kadın benimle bu denli kibar mı konuşuyordu şuan?
+Tanıdım,bir sorun mu vardı?
-Hemen seninle çok önemli bir konu için buluşmam gerek hemde Sarp'a ulaşamıyorum.Yanındaysa telefonu ona verir misin?
+Yanımda değil biz evlere dağılalı çok oldu.
-Nasıl yani?Daha dün önce birlikteydiniz.
Bana Sarpı sorup durmasından sıkılmış olmalıyım ki iç çektim.
+Sorun neydi,ne hakkında konuşmak istiyorsunuz?
-Seni teras Kafe'de bekliyorum lütfen gel.Diyerek telefonu kapatmıştı.Ne diyecekti acaba önemli birşey olmasa beni ayağına kadar çağırmazdı öyle değil mi?Ayakkabılarımı giyinerek bana bakan anneme ve Umut'a aldırış etmeden evden çıktı ve dediği Kafe'ye gittim.Bir masada kahve içen Sarpın annesini görünce yanına giderek oturdum.Beni baştan aşağı süzmesinden rahatsız olmuştum.
-Gelerek beni çok mutlu ettin dedi gülümseyerek.
+Sorun neydi?Dedim tam karşımda benden birkaç saat önce ayrılan Sarp'ın annesine bakarken.
-Sarp ve sen diyerek tekrar gülümsedi.Belkide o zaman seni kabul edemedim ama şimdi düzgünce bakınca güzel bir kızmışsın.Seninle tanışmak istiyorum dediği anda ağlayacak duruma gelmiştim.Biz zaten kendi mutluluğumuz için kaçmamış mıydık?Şimdi annesi herşeyi kabullenmiş benimle tanışmak istediğini söylüyordu ama ayrılmıştı benden.Bırakıp gitmişti işte..Cevap vermediğimi farkedince suratıma bakınca irkildim.
-bir sorun mu var?Yoksa sen mi istemiyorsun şimdi beni diyip gülünce duraksadım.
+Biz ayrıldık dedim fısıltı ile duymuş olacak ki gözleri iri iri açıldı.
-Ne yani ayrıldın öyle mi?Birkaç gün önce bunun için kaçtınız farkında mısın?Oğlumu elinde mi oynatıyorsun!dedi hafif bağırarak.
+Elinde oynatmak mı?dedim alayla gülüp bana gelip ara vermemiz gerek diyen o bırakıp gidende o üstelik bu ilk bırakması değil.Ne kadar eksildiğimi kimse neden görmüyor!dedim hızla ayağa kalkıp arkama bakmadan giderken ağlıyordum.Neden böyle oluyordu?Belkide yaşananlar beni iyice yormuştu zaten kırılgan bedenim çökmüştü.Yanımda kimse yoktu,zaten olmamıştı.Hızlı adımlarla eve gittim.Az önce ki kadın telefonumu kaçıncı defa aradığını hatırlamıyordum.Eve girdiğim  anda annem ağladığımı farkettiği için beni hemen balkona çekti.
-Neler oluyor küçük hanım?
+Neler olmuyor ki dedim sessizce.
-Bırakıp gidiyorsun birkaç gün sonra dönüyorsun evden çıkıp gidiyorsun ağlayarak geri dönüyorsun!Sessiz kalayım dedim ama yeter Duru.Neler oluyor?
+Babam bir zamanlar çıkıp gittiğinde sende böyle yapmıştım hatırladın mı anne!Ben şuan tamda o durumdayım.
Diyerek hızla odama gittim gelen mesaj ile telefonu yatağa fırlattım.
Öküzüm:Arıyorum açsana!
Tekrardan çalan telefonu hızla kulağıma götürdüm.
+Ne istiyorsun!
-Ağlıyor musun sen dedi endişeli sesi ile.
+Benim ağlamamdan Sanane!Ne istiyorsun dedim tekrarlayıp sabır dilercesine.
-Sana ağlıyor musun dedim lan.Annem aradı birşeyler zırvaladı noluyor?
+ah kusura bakmayın Sarp bey,sizi karı kızla kesişirken böldük sanırım.Seninle mi uğraşıp durucam ben.
-Kapatma..
Desede çoktan kapatmıştım.Şimdi ne olacaktı hiçbir fikrim yoktu,ama mutluluk denilen birşey de yoktu..
...
Okula gelmemişti haftasonundan beri onu görmüyordum.Her seferinde acaba arasam mı diye düşünsemde gururum vazgeçiriyordu.Seray üzgün olduğumu bildiği için sessizce sadece yanımda yürüyordu.
-Duru?
+Hiç açma o konuları Seray diyip iç çektim.
-Ama konuşmamız gerekiyor biliyorsun,neler olup bitti söylemiyorsun.Ayrıldık diyosun nedenini soruyorum sessiz kalıyorsun diyip omuz silkti.
+Bilmiyorum,o istedi.Sıkıldı sanırım benden.Zaten kim sevdi ki beni doğru dürüst?
-Öyle deme ya Desede cevap vermemiştim yanımıza Kerem gelince mutlu gibi davranmaya çalıştım.
-Nasılsın Duru diyip gülümsedi.
-Sanane ondan!dedi arka taraftan bir ses herkes gelen ses baktı.Elleri ceplerinde Sarp bize yaklaşıyordu.
-Sadece nasılsın diye sordum oda mı yasak Sarp bey diyip gözlerini devirdi Kerem.
-Yasak.
+Ne hakla Sarp bey dedim bende Kerem'i taklit ederek.
Bana sadece kısa bir süre bakarak direk elime yapışınca Seray'ın gülme seslerini duydum.
-Yürü gidiyoruz dediği anda yürümeye başlayınca direk elimi çekerek kızgınlıkla ona baktım.
+Nereye gidiyorsan git!Ben Keremlerle kalıcam.
-Ne Keremi be!diye bağırınca kaşlarımı çattım.
+Sanane Sarp!Git artık diyerek arkamı dönmüştüm ki birinin beni omzuna alıp yürümesi ile çığlık attım.
+İndirsene Sarp görünümlü Öküz!
-Ah Duru ah.Benim olanı başkasına vereceğimi mi sandın?
...

Yeni kitabım 'KELEBEK'!Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. ❤️