YAKIŞIKLI ÖKÜZÜM

YAKIŞIKLI ÖKÜZÜM-44

Îyi okumalar..
Bu küçük evde herkes koltuklara oturmuş sohbet edip kahkaha ediyorlardı.Bense sadece Sarp'a bakıyordum yada düşüncelerimden dolayı ona bakarken dalmıştım.Sarp uzun süredir ona baktığımı görünce bakışlarını bana çevirip yanıma yaklaşarak ilk önce sarılıp daha sonra neler olduğunu sordu.
+Hiçbirşey.Sadece..
-Sadece ne?
+Beni epey korkuttun.
-Neden korktun ki sen?Ben bırakır mıyım hiç seni?
+Böyle diyorsun ama ben zaten kaybedeceğim ne varsa kaybettim.Beni bırakmıycağını söylüyorsun fakat bu senin elinde değil.Belki bir kaza belkide bir hastalık bizi birbirimize yakın değilde uzaklaştırabilir.
-Şşş sen öyle düşünme.Ben sol yanımı bırakıp gitmem diyip alnımı öpüp gülümsese de içime kötü bir his düşmemiş değildi.Biranda olmuştu üstelik.Yada ben az önce Burak söylemese Sarp'ın öldüğü gerçeği ile sarsılmış böyle hissetmeye başlamıştım.
Akşama doğru hep birlikte gideceğimizi farkederek ayaklansakta Sarp oturmuş bize bakıyordu.
+Sarp?Sen gelmiyor musun?
-Hayır küçük çirkin.Bugünlük beni affet Burak seni evine bırakıcak.
+Yok öyle birşey.Bende seninle kalıyorum.Burda belki birşeye ihtiyacın olur.
-Sana ihtiyacım olduğunu biliyorsun küçük çirkin.Ama burası saklanmakta olsa tehlikeli bir yer.
+Olsun.Gitmiyorum diyip kendimi koltuğa bırakıp yayılmaya başladım.Sarp gözlerini devirip Buraklara Kaş göz işareti yaptı.Burak koşarak dışarı çıkıp arabanın kapısını açsada aldırış etmeden televizyona bakmaya devam ettim.Sarp beni hızla havaya kaldırarak sırtına atarken ne olduğunu anlayamamıştım.
+Ya ne biçim bir öküzsün sen!İndir diyorum yanında kalıcam.
-Zaten hep yanımdasın.Sadece tehlikede olmanı istemiyorum diyerek beni çoktan dışarı çıkarmıştı.Hızla arabaya bindirerek kapıyı ardımdan kapatsada açmaya gücüm yetmemişti çünkü gücünü kapıya verip Can'a döndü.
-Can benim yanımda kalacağını küçük çirkine anlatır mısın?
-Kanka ben Burdayım.Aşkımı yalnız bırakmam merak etme diyince Sarp gözlerini devirdi.
+Can sen yemek yemekten kilo alıcaksın.Birşey olsa koca göbeğinle nasıl Sarp'a yardımcı olacaksın?Diye bağırmamla herkes bana baktı.
-Hey göbeğime laf yok!diyince kahkaha kopsada ben somurtmaya devam ettim.Sarp kapıyı yavaşça açarak beni öpüp tekrar kapıyı kapattığı anda Burak arabayı çalıştırarak sürmeye başlamıştı çoktan.Ellerimi birbirine kenetleyerek camdan bakmaya başladım.Seray ve Burak aynadan bakarak bana gülmeye başladılar.
-Somurtup durma işte Duru.Sarp senin iyiliğin için yanında durmanı istemedi.
+Ona birşey olursa nolucak peki Burak bey!
+Hey!Sevgilime kızmaktan vazgeç lütfen diyip Seray gülünce gene somurtup ağaçların yavaş yavaş geride kaldıklarını farkettim.Gittikçe ondan uzaklaşıyordum.
Bir süre sonra arabanın durması ile kapalı tuttuğum gözlerimi açarak eve geldiğimizi farkederek durdum.
+Veda etmiycem size.İkinize de küsüm diyip arabadan çıkarken Seray ve Burak sadece gülmekle yetinmişlerdi.Hızlıca kapıdan girerek asansörü bekleyemiyecek kadar gergindim merdivenlerden hızlı hızlı çıkarak sessizce kapıyı tıktıkladım.Annem telaşla açıp anında bana sarılınca şaşırdım ve neler olduğunu anlamaya çalıştım.
+Anne!Boğuluyorum,imdat.
-Bak Duru herşey iyi olucak kızım.Sarp sağ salim çıkacak o hastaneden.Kendini yıpratma artık.
Dediği anda iki üç saat önce telaşla ve ağlayarak evden çıktığımı hatırlayarak güldüm.
+Biliyorum diyerek içeri sırıtarak girince annem sadece benim ani ruh değişimime bakakalmıştı.
-Yaşlandım heralde,size ayak uyduramıyorum.Baksana az önce seninle ağlama provaları yapmak için çalışırken sen içeri gülerek giriyorsun.
+Sorun sende değil anne.Sadece biraz gerginim o kadar diyip tekrar gülüp odama girmem ve yatağa kendimi atmam bir olmuştu.Umut öyle bir hızla odama girmişti ki kapının duvara vurma sesi odada acı acı ses çıkardı.
+Çüş Umut çüş.Duvarın boyası kalmadı iyice.
-Abla, Sarp abi nasıl?İyi olduğunu söyle lütfen ya ben ondan daha sizi yalnız bırakmam için para alıcaktım.
+Sağol Umut bende iyiyim.
-Ya senin kötü olduğunu bilsem bile nasılsın diye sormam.Sarp Abi'den haber et sen.
+Çık dışarı gerizekalı!
-Sarp abi?
+Çıık!Diye bağırıp terlik atmam ile gülerek dışarı çıkınca bende gözlerimi devirerek tekrardan yatağa yattım.Bugün ne kadar da kötü geçmişti.Düşünsenize sevdiğiniz insan için acaba öldü mü duygusu.Canından can gidiyordu bu kötü haberi alınca insanın.Sarp ölseydi ne olurdu diye düşünmemiş değildim çok eskilerde.İlk samimi olduğumuz yada ona ilk kez derdimi anlattığım zamanlar.İnanın ki içime kapanırım diyemem.Ben zaten içi içini yiyen bir kızdım.Sarp ölseydi..Cümlemin devamını getirememiştim çünkü Herzaman ki gibi 'ölüm'beni hep korkutmuştu bir de Sarp ile yanyana geldiği zaman.
/Sarp'tan../
Oflayarak yarım saat önce zorla arabaya bindirdiğim Duru'nun gittiği yola bakmaya devam ediyordum.Şuan şurda baş ucumda olmasını o kadar çok isterdim ki.
-Biraz daha o camdan bakarsan ürkmeye başlıycam.Sadece yarım saat Oldu Sarp,bu kadar çok özlemiş olamazsın değil mi?
+Arasam mı acaba ya?Sen sus lan!Dedim ağzımdan son kez dumanını çektiğim sigaraya bakarken.İç çekerek kendimi koltuğa attım.
-Çok uykum var.
-Uyu ozaman.
-Can yemin ederim senden akıllısı yok ya.Ben nasıl düşünemedim uyumam gerektiğini diyip gözlerimi devirsemde o yarılırcasına gülmeye başlamıştı.
-Eyvallah kanka inşallah sanada nasip olur akıllı olmak.
-Sana lazım olur diye verdiğim beynim mi?Diyip sahtece gülmeye başlamıştım.Can ise homurdanarak telefonundan oyun oynamaya devam etti.Ayaklandığımı ve kapıya doğru gittiğimi gördüğü anda telefonunu cebine atarak oda ayaklandı:
-Nereye gidiyoruz?
-Gidiyoruz?Sen telefonunu oynuyorsun Cancım.Bende gidip yolun üstünde ki marketten yiyecek birşeyler almaya diyip tekrar gözlerimi kaydırarak canımdan çok sevdiğim arabama doğru ilerledim.Can oflayarak koltuğa tekrar oturmuş ve ben gidene kadar camdan bakmıştı.Kısa yoldan giderek kısa sürede yola ulaşıp arabamdan inmem ile aniden hızla basılan kornayla kafamı gelen sese çevirmemle hızla bir arabanın bana girmesi yüzünden resmen fırlamıştım fakat gerisi var mıydı?Ben bende miydim?Ben olduğumu hatırlıyor muydum?Orası tam bir sır..
/Duru'dan../
Sadece gözlerimi kapatmıştım oysaki ama bedenim buna el vermemiş uykuya dalmamı sağlamıştı.Yada ben bu içimdeki kötü histen kurtulmak için bir kaçış yolu aramış ve uyumayı seçmiştim.Güneş batıyor olmalı ki sapsarı bir ışık gözüme geliyordu.Evde çıt dahi yoktu.Büyük ihtimalle Umut arkadaşlarıyla dışarı çıkmış annemde benim gibi uyuyordu.Neden bilmiyorum ama birkaç gün öncesinden aldığım kitabı çekmecemden çıkararak okumaya başladım ve karşıma çıkan Özdemir Asaf'ın sözü ile irkildim.
Yalnızlık paylaşılmaz,paylaşılsa yalnızlık olmaz.
Ve neden bilmiyorum ama telefonumun çalması ile yüreğim o kadar çok hızlı çarpmış olmalı ki nefes alış verişlerim hızlanmıştı.Belki de sabahın başından beri bu telefonu bekliyordum.
/Can..Arıyor./
+A-Alo Can?
-Duru!
+Noldu?
-Duru bilmiyorum ben sadece onun markete gitmesine izin vermiştim dedi.İlk defa onun bu kadar sesli ağladığını duymuştum.Nedendi bilmiyorum ama sebepsiz yere gözüm yaşarmış ve odadan hızla çıkmıştım.
+Kimi Can?Kimi!
-Duru,Sarp yoğun bakımda şuan.Durumu hiç iyi değildi onu bulduğum da.Ç-çok kan vardı.Yatıyordu öyle demesi ile başımın döndüğünü hissetmiştim ki tutunacak bir şey aramam ile duvardan destek almıştım.
+Ne?
-Lütfen sakin ol diyerek hastanenin adını vermesi ile nasıl olduğunu anlamamıştım.Uçmuştum sanki,ayakkabı bağcıklarımı bile bağlayamayan ben anında asansörden inmiş ve taksiye atlamıştım.Gözlerim yaşlı sadece kekeleyerek adresi vermiş ve Ellerimle yüzümü kapatarak beklemeye başladım.
+N-ne olur hızlı olun.Kaybedemem onu ben.
Arabayı süren yaşlı amca benim bu halime epey endişelenmiş olacak ki daha hızlı sürmeye başladığı için koltuğa yaslanmıştım.
-Sakin ol güzel kızım.Ne oldu bir yakınının kötü haberini mi aldın?
+Ne yakını be amca.İçimdi o benim içim diyip ellerimle iki gözümden akan yaşı sildim.
-İçinse bırakıp gitmez seni diyip gülümsese de birşey diyememiştim.
Kısa bir süre sonra geldiğimizi farkederek cebimden para çıkaracağım sırada son paramı Burakların evine giderken verdiğimi Hatırlayarak utançtan kıpkırmızı kalmıştım.
+Amcacım ben size telefon numaramı versem?Para almayı unutmuşum özür dilerim.
-Gerek yok hadi hadi içini kaybetme.Yoksa sende kaybolursun diyip gülümseyerek arabayı sürmeye devam edince bende bu sorunu atlattığım için sevinerek hızla hastaneye koştum.Can'ı arayarak hangi katta olduklarını öğrenip yanına gitmem ile aniden ona sarılmam ile oda hafiften kanlı ellerini bana sıkıca sarılarak ağlamaya başladı o kadar içtendi ki.
Doktorun odadan çıkması ile hemen sarılmayı bırakıp sorular yağdırdım.
+S-Sarp var içerde.Benim sevgilim.O geldi buraya?N-Nasıl oldu?
-Sakin olun hanımefendi.Şuan yoğun bakımda ölüm tehlikesin atlattı fakat..
+Fakat ne?Söylesenize!
-Araba baş bölümüne çarpmış.Kısa süreliğine hafıza kaybı belkide çok uzun süre,geçmiş olsun.
Kısa süreliğine hafıza kaybı belkide çok uzun süre.
Unutacaktı beni.Belkide hiç hatırlamayacak..
...
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin! :)

Yeni kitabım 'KELEBEK'!Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. ❤️