Between Love And Hate

Κεφάλαιο 39

 Μόλις πατάω και το τελευταίο σκαλί νιώθω να έρχομαι αντιμέτωπη με έναν άλλο. Σηκώνω αργά το κεφάλι μου και νιώθω την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Αποκλείεται. Κάποιος μου κάνει πλάκα!! Κάποιος παίζει ένα άσχημο παιχνίδι εναντίον μου. Αποκλείεται αυτός που στέκεται μπροστά μου να είναι αυτός που με πρόδωσε όσο κανένας άλλος στην ζωή μου. Αποκλείεται αυτός εδώ ο άνθρωπος να είναι ο πατέρας μου.

--------------------------------------

Ακριβώς την ίδια στιγμή στο μυαλό μου αρχίζουν να παίζουν σαν σπασμένη ταινία όλες η σκηνές που τόσα χρονια πάσχιζα να ξεχάσω. Πόσες φορες ξεροστάλιαζα πάνω από το τηλέφωνο για ένα τηλεφώνημα του. Πόσες φορες περνούσα τα γενέθλια μου μονη μου. Πόσες φορες κλεινόμουν στο δωμάτιο μου για να κλάψω που ένιωθα τόσο μονη. Πόσες φορες φοβόμουν όταν κτυπούσε το κουδούνι της πόρτας. Πόσες χαμένες ευχές. ΠΟΣΕΣ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ. Και τώρα?? Τώρα στέκεται εδώ μπροστά μου. Πιο νέος από ποτε, να μου χαμογελα με ένα χαμόγελο που μονο εμετό μου φέρνει. Δεν είναι μονος του. Ακριβώς πίσω του έχει δυο από αυτούς που ειδα στο αεροδρόμιο. Δική του ήταν?? Αποκλείεται. Που τους βρήκε?? Γιατί με κοιτάζει ακόμα?? Γιατί έχει το θράσος να βρίσκετε τώρα μπροστά μου?? Τώρα που δεν τον έχω πλέον ανάγκη. Τώρα που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω ότι μαλακίες είχε κάνει στο παρελθόν. Τι θέλει από εμενα?? Μονο την καταστροφή φέρνει. Μακάρι να πέθαινε να μην τον έβλεπα ποτε μπροστά μου, μονο μνήμες που δεν θέλω να θυμάμαι φέρνει. Νιώθω να ανακατεύομαι. Πρέπει να φανώ δυνατή, δεν θα αφήσω αυτό τον μαλακα να μου καταστρέψει όσα έχτισα τόσο καιρό. 

"Σας ξέρω??" ρωτάω όσο πιο ήρεμα μπορώ για να μην δείξω την ταραχή μου. Δες πως με κοιτάει. Στα ματια του δεν διακρίνεις αγάπη αλλα μισος. Δεν λέγεται πατέρας αυτός. Πατέρας είναι μια ιερή λέξη που λίγοι την αξίζουν και σίγουρα ο Νικόλας δεν την αξίζει με τίποτα. 

"Δεν με αναγνωρίζεις μπουγατσούλα μου??" ρωτάει και νιώθω κυριολεκτικά το στομάχι μου να γυρίζει. Τον θυμάμαι να με λέει όταν ήμουν μικρή. Τότε που δεν καταλάβαινα ποσο μοχθηρός άνθρωπος ήταν. Νιώθω πως αν προσπαθήσω να μιλήσω θα κάνω εμετό. 

"Απλά πε μου πως ένεν ο Νικόλας τούτος" ακούω την Ελένη από πίσω μου να γρυλίζει και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Αμάν η Ελένη. Δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Ακούω φωνές από τις σκάλες και γρήγορα βήματα να έρχονται προς το μέρος μας. Αμάν τα παιδιά. Γιατί όλοι τώρα??