Between Love And Hate

Κεφάλαιο 58

"Θες να περάσουμε το υπολοιπο της ζωης μας μαζί??" ρωταει μετά από λίγο και νιώθω πως αν απαντήσω θα διαλυθω σε μικρά κομματάκια. 

------------------

Μια μικρή συλλαβη. Μια τόσο δα . Μια μονο λεξούλα μπορεί να μου αλλάξει όλοι την ζωή. Ποσο σημαντικές είναι τελικά αυτές οι λέξεις??  Πόσες φορες λέμε "ναι" και "όχι" σε ανθρώπους που ούτε καν ακούμε τι μας λένε μονο και μονο για να τους ξεφορτωθούμε μια ώρα νωρίτερα? Χωρίς αρκετή σκέψη απλά απαντάμε και ότι γίνει. Εγώ πάντα θυμάμαι να αραδιάζω τα "ναι" και τα "όχι" μου χωρίς να με ενδιαφέρει. Άντε και σε καμια περίπτωση που θα ήταν καθοριστική η απάντηση μου για ένα γεγονός, το σκεφτόμουν πολύ λίγο. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί κάποιοι άνθρωποι μετρούν τα "ναι" και τα "όχι" τους. Κυριολεκτικά αργούν τόσο πολύ να απαντήσουν και τους βλέπεις να προβληματίζονται τόσο έντονα λες και η απάντηση τους θα είναι η λύση του κυπριακού. 

Έλα όμως τώρα που αυτά που κορόιδευα τόσο καιρό έρχονται τώρα μπροστά μου. Μια μικρή λέξη είναι. Μπορώ να απαντήσω τόσο αδιάφορα όπως τις προηγούμενες φορες. Αλλα όχι. Αυτό το ερώτημα που μου τέθηκε σήμερα είναι το σημαντικότερο μέχρι τώρα. Μέρες ολόκληρες να κάθομαι να σκέφτομαι την απάντηση θα νομίζω πως δεν θα είναι αρκετές. Αυτό που διευκολύνει όμως την υπόθεση είναι πως μέσα στις επιλογές μου που έχω να απαντήσω δεν είναι το όχι. Τώρα θα μου πείτε αφού δεν είναι το όχι μονο μια λέξη έμεινε και αυτή είναι το ναι. Από την πρώτη στιγμή που μου έκανε την πρόταση ο Στέφανος η απάντηση στο μυαλό μου ήταν ναι. Αλλα θέλω αυτή την φορα η απάντηση που θα δώσω να με αντιπροσωπεύει 100%. Μπορεί με τον Στέφανο να είμαστε πολύ διαφορετικοι χαρακτήρες, να αντιδρούμε τελείως διαφορετικά σε μερικές καταστασεις αλλα όταν βρισκόμαστε μαζί όλα αυτά διαγράφονται. Γινόμαστε κυριολεκτικά ένα. Όταν τον έχω διπλα μου νιώθω λες και είμαστε μονοι μας στον κόσμο. Νιώθω τόση πολύ ασφάλεια όση δεν ένιωσα ποτε στην ζωή μου. Και στα ματια του. Αχ αυτά τα ματια του. Μέσα σε αυτά καθρεφτίζεται όλοι του η αγάπη. Τι άλλο θέλω δηλαδή?? Το να ξυπνάω διπλα του κάθε πρωί μέχρι να πεθάνω και να βλέπω όλοι αυτή την αγάπη είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Ο Στέφανος είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Πραγματικά είναι η πρώτη φορα που κλαίω από χαρά. Λυτρωτικά δάκρυα. Η ευτυχία είναι μπροστά μου και το μονο που πρέπει να κάνω είναι να απλώσω το χέρι μου και να την παρω. 

"Αν δεν απαντησεις σε λιο βλέπω τες ουλές που εν δαμε να σε μουνταρισκουν. (Αν δεν απαντησεις σε λίγο βλέπω όλες αυτές τις κοπέλες που είναι εδώ να έρχονται κατά πάνω σου)" ακούω να λέει η Ελένη από πίσω μου βγάζοντας με από παραλήρημα στο οποιο είχα βυθιστεί. Προσπαθώντας να καθαρίσω το οπτικό μου πεδίο και να δω καλύτερα τον Στέφανο, παρατηρώ πως είναι ακόμα γονατισμένος και με κοιτάζει με ένα γλυκό χαμόγελο. Με ξέρει τόσο καλά. Το ξέρει και ο ίδιος πως δεν υπάρχει περίπτωση να του αρνηθώ αλλα καταλαβαίνει πως θέλω λίγο τον χρόνο μου.